SPIS TREŚCI

266 Koncepcja złotej proporcji: nowy harmonijny uśmiech – 18-miesięczny okres obserwacji
Juan Carlos Pontons-Melo, Isadora Martini Garcia, Vicente Castelo Branco Leitune, Fabrício Mezzomo Collares

Cel: Zmiany w zakresie wielkości, kształtu i ustawienia zębów zaburzają regularność łuku zębowego, harmonię uśmiechu, a także kompozycję zębowo-twarzową. W artykule zostanie opisana minimalnie inwazyjna metoda optymalizacji estetyki zębów z zastosowaniem bezpośrednich rekonstrukcji kompozytowych, zgodnie z koncepcją złotej proporcji. Materiał i metoda: 26-letnia pacjentka nie była zadowolona ze swojego uśmiechu. Szczególnie przeszkadzały jej przestrzenie pomiędzy zębami przednimi, nieregularne kształty zębów oraz ogólnie ich kolor. Podczas badania klinicznego stwierdzono diastemę i tremy w odcinku przednim, zęby 12 i 22 o stożkowatym kształcie oraz starte górne kły. Pacjentka zaakceptowała plan leczenia, który przewidywał wybielanie zębów i ich odbudowę kompozytową, zgodnie ze stosowanymi obecnie w stomatologii metodami zachowawczymi. Okres obserwacji obejmował 18 miesięcy. Wnioski: Zamknięcie szpar addytywnymi rekonstrukcjami kompozytowymi zgodnie z koncepcją złotej proporcji to przykład rozsądnego leczenia, pozwalającego w minimalnie inwazyjny sposób przywrócić trwałą i stabilną harmonię estetyczną. Zaletą takiego postępowania jest niewielki nakład pracy, czasu oraz kosztów w porównaniu z innymi opcjami leczenia.

280 Witamy w świecie cyfryzacji: nowa procedura postępowania
Arbnor Saraci, Lukas Wichnalek, Norbert Wichnalek

Zespół laboratorium protetycznego „Norbert Wichnalek” już od dawna pracuje w oparciu o technologie cyfrowe, a liczba wykonywanych w ten sposób prac ciągle wzrasta. Dążymy do przejścia na procedurę całkowicie cyfrową, bez wykorzystywania modeli. Jednakże, aby nie pogubić się w tym zdigitalizowanym świecie, musimy przestrzegać kilku zasad. I to właśnie one zostaną opisane w artykule.

286 Uproszczona metoda opracowania interdyscyplinarnego planu leczenia: podejście oparte na estetyce i funkcji przedstawione w trzech krokach – Część 3
Stefano Gracis

Wielu lekarzy nie ma pewności, w jaki sposób opracować kompleksowy plan leczenia dla pacjentów, którzy zgłaszają się z wieloma problemami i patologiami. W celu skutecznego zaplanowania optymalnego planu leczenia w tak złożonych przypadkach lekarz musi albo posiadać, albo nabyć odpowiednią wiedzę opartą na dowodach odnośnie przewidywalności dostępnych zabiegów klinicznych. Powinien również rozumieć prawidłową kolejność postępowania i doskonalić umiejętności wymagane do przeprowadzenia leczenia. Ponieważ większość lekarzy nie ma wiedzy i umiejętności niezbędnych do wykonania takiego zadania, konieczne jest interdyscyplinarne podejście do leczenia. Artykuł przedstawia praktyczne postępowanie krok po kroku opracowania kompleksowego, interdyscyplinarnego leczenia skoncentrowanego pierwotnie na zębach i ich wzajemnym stosunku oraz otaczających tkankach. Podejście to opiera się na odpowiedziach na sześć pytań, które są podzielone na trzy etapy: (1) ocena zębów w stosunku do twarzy i warg, (2) ocena wymiarów zębów przednich i (3) analiza relacji przednio-tylnej oraz szczęki i żuchwy. Uzyskane informacje muszą być następnie odniesione do warunków kostnych pacjenta, stanu przyzębia, podatności na próchnicę i oceny ryzyka biomechanicznego w celu przygotowania kompleksowego planu leczenia.

306 Amputacja przyżyciowa – sprawdzona alternatywa dla leczenia kanałowego zęba mlecznego
Katrin Bekes

W przypadku występowania ubytków próchnicowych w uzębieniu mlecznym lekarz dentysta może zachować zęby poprzez ich odbudowanie, a także przeprowadzenie leczenia kanałowego. Najczęściej stosowanym zabiegiem w takich przypadkach jest amputacja przyżyciowa. W artykule przyjrzymy się morfologii i diagnostyce miazgi zębów mlecznych oraz amputacji przyżyciowej, jej wskazaniom, ograniczeniom, a także szczegółowemu postępowaniu podczas przeprowadzania takich zabiegów.

314 Przyłbice i maseczki w stomatologii, laryngologii, fizjoterapii oraz opiece nad chorym – badanie pilotażowe
Wolfgang Stelzenmüller, Maike Zeilmann, Jörg Alexander Lisson

Celem badania jest sprawdzenie zasadności dodatkowego stosowania przyłbic wraz z maseczkami FFP2 lub maseczkami chirurgicznymi w ramach leczenia stomatologicznego, laryngologicznego, fizjoterapeutycznego oraz opieki nad pacjentem. W badaniu Lednicky’ego et al. wyizolowano zdolny do życia SARS-CoV-2 z próbek powietrza pokoju szpitalnego, w którym przebywali pacjenci chorzy na COVID-19. Inne badania aerozoli powstających podczas kaszlu i wydychanego powietrza przez pacjentów z różnymi infekcjami dróg oddechowych wykazały, że w powstających aerozolach przeważają zarazki chorobotwórcze o małych cząsteczkach (< 5 μm). Takie patogeny wdychane są natychmiast, co sprawia, że koniecznie jest zastosowanie środków ochrony osobistej w obrębie dróg oddechowych dla osób znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie potencjalnych zarazków chorobotwórczych. Ponieważ pacjenci podczas leczenia nie zawsze mogą mieć maseczkę na twarzy, konieczne jest zastosowanie szczególnego zabezpieczenia. Należy sprawdzić, czy istnieje ryzyko przedostania się powietrza wydychanego przez lekarza zaopatrzonego w maseczkę na obszar twarzy pacjenta bez maseczki i odwrotnie oraz czy można temu zapobiec stosując przyłbicę. Wykorzystując dwa generatory pary, jeden dla lekarza i jeden dla pacjenta, sprawdzono drogę rozchodzenia się wydychanego powietrza. Podczas siedmiu prób skontrolowano czy i w jakim stopniu wydychane powietrze może dotrzeć do obszaru twarzy, czy można temu zapobiec stosując maseczkę i w jaki sposób wydychane przez lekarza powietrze zachowuje się w zależności od maseczki i przyłbicy. Jeżeli lekarz wydycha powietrze przez nieprawidłowo założoną maseczkę FFP2, już w ciągu kilku sekund rozprzestrzenia się ono na znacznym obszarze pomimo obecności maseczki. Podobny rezultat uzyskano przy założonej maseczce chirurgicznej. Jeżeli maseczka została założona poprawnie i dodatkowo nałożono przyłbicę, wydychane powietrze rozchodzi się w dół i do tyłu. W pozycji przyjmowanej podczas leczenia efekt ten ulega zwiększeniu. Maseczka i przyłbica zmniejszają rozchodzenie się wydychanego powietrza i zwiększają bezpieczeństwo pacjenta, który w danym momencie nie może korzystać z dodatkowej ochrony.