SPIS TREŚCI

85 Nowatorskie podejście do połączenia techniki tunelowej z podwójnym płatem brodawkowym lub dokoronowym przesunięciem płata w leczeniu mnogich sąsiadujących recesji dziąsłowych: opis dwóch przypadków
Vikender Singh Yadav, Deepti, Priyanka Kamra, Nisha Singh, Renu Yadav, Anu Bhatia

Leczenie mnogich recesji dziąsłowych (gingival recessions, GRs) często stanowi wyzwanie dla lekarzy, głównie z powodu dużej nieunaczynionej przestrzeni, ograniczonego zaopatrzenia w krew, różnic w głębokości recesji i resztkowych tkanek skeratynizowanych. Biorąc pod uwagę te czynniki należy rozważyć skorzystanie z jednej techniki chirurgicznej oraz przezwyciężyć jej ograniczenia poprzez połączenie z inną techniką w określonych sytuacjach klinicznych. Zaprezentowany opis przypadków przedstawia metodę leczenia mnogich recesji dziąsłowych o różnych głębokościach, łącząc technikę tunelową (tunnel technique, TUN), płat uszypułowany (pedicle flap, PED), podwójny płat brodawkowy (double papilla flap, DPF) lub dokoronowe przesunięcie płata (coronally positioned flap, CPF) z deepitelializowanym przeszczepem łacznotkankowym u dwóch pacjentów. Technika tunelowa została wzięta pod uwagę, ponieważ pozwala na szybsze gojenie rany i zapewnia lepszą estetykę ze względu na uniknięcie widocznych cięć. Jednakże, w celu osiągnięcia całkowitego pokrycia odsłoniętej powierzchni korzeni przy głębokich recesjach, w przypadku słabo rokującego zęba, wykorzystano DPF lub CPF. Gojenie przebiegało bez przeszkód, nie zaobserwowano żadnych powikłań po zabiegu. Uzyskano pełne pokrycie korzeni leczonych zębów u obu pacjentów w 12-miesięcznym okresie obserwacji. Połączenie technik opisanych w artykule może być wykorzystane wówczas, gdy występują głębokie recesje przy jednym z nierokujących zębów, a pozostałe zęby mają recesje płytkie do umiarkowanych. Lekarze powinni rozważyć połączenie technik chirurgicznych do osiągnięcia celu, jakim jest całkowite pokrycie korzenia dla zaspokojenia oczekiwań estetycznych i funkcjonalnych pacjentów, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań pozabiegowych.

95 Długoczasowe kostnienie zębodołowe po przeszczepie łącznotkankowym wokół zęba naturalnego: opis pięciu przypadków
Akiyoshi Funato, Hidetada Moroi

Przeszczep łącznotkankowy (connective tissue graft, CTG) jest wykonywany od lat 80. XX wieku, a jego głównym celem jest pokrycie korzenia. Opisano różne rodzaje zabiegów z wykorzystaniem CTG, nie tylko służące do pokrycia korzenia, lecz także do leczenia przedprotetycznego w celu zapobiegania recesjom i wyrównania przebarwień dziąsła. Chociaż pojawiły się liczne doniesienia na temat rokowania takiego leczenia, opisano jedynie kilka przypadków sprzed co najmniej 10 lat. Artykuł przedstawia pięciu pacjentów obserwowanych przez 13 do 23 lat po zabiegu CTG po przeprowadzeniu badań wewnątrzustych, CBCT i oceny histologicznej. Hipotezą autorów jest, że czynniki wzrostu są stopniowo uwalniane z tkanki łącznej umieszczonej ponad lub poniżej okostnej. Dodatkowo poprzez stymulację optymalną okluzją zębów naturalnych osteoblasty obecne w okostnej i/lub kości wyrostka zębodołowego są również pobudzane. Podobnie sama tkanka łączna zapewnia określoną szerokość biologiczną tkanek miękkich. Jednocześnie pełni także rolę rusztowania, co skutkuje zastąpieniem jej kością.

107 Implantacja natychmiastowa i odbudowa natychmiastowa po ekstrakcji zęba – aktualizacja
Felix Malinski, Phillip Kaufmann

Komfort i zadowolenie pacjenta zyskały na znaczeniu we wszystkich dziedzinach medycyny. W implantologii stomatologicznej pojawiły się – podążając za tym trendem – innowacyjne koncepcje leczenia. W szczególności implantacja natychmiastowa i odbudowa natychmiastowa po ekstrakcji zęba, którego nie można zachować, pozwala pacjentom – w porównaniu z tradycyjnym postępowaniem – zaoszczędzić więcej czasu i obniżyć koszty leczenia. Zasadnicze znaczenie dla powodzenia tej koncepcji ma dokładne postawienie wskazania. Przy uwzględnieniu wskazania, czynników biologicznych i anatomicznych oraz koncepcji zaopatrzenia protetycznego i obciążenia implantu, implantacja natychmiastowa po ekstrakcji zęba pod względem przeżycia implantu i powodzenia leczenia daje efekty porównywalne z metodami konwencjonalnymi. W artykule przedstawiono możliwości chirurgiczne i protetyczne oraz powikłania i ryzyko w oparciu o aktualny stan wiedzy naukowej na ten temat.

119 Zastosowanie nowych implantów z odwróconą platformą oraz protetyczną korektą kąta przy implantacji natychmiastowej w strefie estetycznej: seria przypadków klinicznych
Stephen J. Chu, Barry P. Levin, Nicholas Egbert, Hanae Saito, Myron Nevins

W artykule przedstawiono trzech pacjentów leczonych implantami o nowoczesnym kształcie, mającym na celu nie tylko zapewnić stabilizację pierwotną, ale również zapobiec zniszczeniu wargowej blaszki kostnej oraz poprawę powierzchni międzyzębowej dla zachowania brodawek dziąsłowych przy zabiegach implantacji natychmiastowej. Taki unikalny kształt implantu charakteryzuje się odwróconą platformą (inverted body-shift, INV) w zakresie średnicy (szeroki na wąski), kształtu (stożkowy na cylindryczny), głębokości gwintu (głęboki na płytki) oraz gwintu (w kształcie litery V na kwadratowy) w celu osiągnięcia bezkompromisowej stabilizacji pierwotnej oraz estetyki, zwłaszcza w przypadkach wprowadzania pojedynczego implantu. Dodatkowo implant posiada protetyczną korektę kąta w celu poprawy retencji śruby uzupełnienia protetycznego i uniknięcia ryzyka dowierzchołkowej perforacji zębodołu.

129 Gojenie nawigowane kształtem uzupełnienia protetycznego: zrewidowanie procedury wydłużenia korony klinicznej 
Eric Van Dooren, Florin Cofar, Ioana Popp, Ioan Cofar, Marcelo Giordani, Gustavo Giordani, Victor Clavijo

W artykule przedstawiono krok po kroku nową metodę wydłużania korony klinicznej nawigowanej kształtem uzupełnienia protetycznego, co zapewnia pacjentowi minimalnie inwazyjny i szybki zabieg z optymalnym gojeniem.

143 Nowoczesna protetyka na filarach naturalnych i sztucznych – rehabilitacja stomatologiczna według koncepcji bońskiej
Walter Lückerath

Tematem artykułu jest analiza czynników odpowiedzialnych za długoterminowy sukces całościowej rehabilitacji protetycznej. Aby uzyskać odpowiedni i trwały rezultat estetyczny oraz czynnościowy konieczna jest synoptyczna diagnostyka, dokładne planowanie kliniczne i precyzyjna realizacja leczenia, z uwzględnieniem indywidualnych życzeń oraz terapeutycznych i protetycznych możliwości zespołu pacjent–lekarz–technik dentystyczny. Istotnymi kryteriami są tutaj objęcie rekonstrukcją naturalnych filarów o pewnej prognozie, odpowiednie postępowanie kliniczne, a także możliwość odpowiedniej higieny całej rekonstrukcji. Przedstawiona systematyka pozwala uzyskać długoterminowy sukces i zachować zdrowie jamy ustnej, które wraz z wiekiem staje się coraz bardziej istotne.