SPIS TREŚCI

5 Technika odwarstwienia błony śluzowej – Mucosal Detachment Technique 
Larissa Steigmann, Marius Steigmann, Hom-Lay Wang

Pasywne, wolne od napięć pierwotne zamknięcie rany pozostaje najbardziej istotnym czynnikiem uzyskania przewidywalnych rezultatów augmentacji kości. Do tej pory nie zaproponowano konkretnej techniki chirurgicznej dla tych przypadków, w których konieczna jest duża mobilizacja płata, zwłaszcza przy cienkim fenotypie tkanek (≤ 1,5 mm grubości). Artykuł szczegółowo opisuje technikę odwarstwienia błony śluzowej (Mucosal Detachment Technique, MDT), która oddziela tkanki błony śluzowej od leżącej poniżej okostnej i ma na celu osiągnięcie odpowiedniej elastyczności płata do pokrycia augmentacji znacznej objętości przy cienkim fenotypie dziąsła. Oddzielenie błony śluzowej od okostnej pozwala na zachowanie unaczynienia i równomierny rozkład naprężeń w uwalnianym płacie. Technika MDT umożliwia wykonanie zabiegów augmentacyjnych przy płacie o cienkim fenotypie. Uwolnienie płata pozwala na wolne od napięć, pierwotne zamknięcie rany we wszystkich fenotypach tkanek (zarówno cienkich, jak i grubych), niezależnie od objętości augmentacji.

13 Estetyczna augmentacja tkanek miękkich podczas wykonywania mostu protetycznego
Philip Stähler, Erdem Gülnergiz, Sophia M. Abraha, Otto Zuhr, Markus Hürzeler

Na przykładzie adhezyjnego mostu rekonstruującego brak lewego siekacza bocznego zostanie zaprezentowana estetyczna augmentacja wyrostka zębodołowego. Tkanki miękkie odbudowuje się obecnie zwykle z zastosowaniem technik tunelowych oraz pozyskanych wewnątrzustnie przeszczepów łącznotkankowych. Jednoczasowa łącznotkankowa augmentacja wyrostka wraz z osadzeniem mostu adhezyjnego o idealnym kształcie protetycznym pozwala na jednoczasowe uzyskanie estetycznego profilu wyłaniania w obrębie przęsła mostu.

19 Klasyfikacja ubytków śluzówkowo-dziąsłowych w implantologii i proponowane metody ich korekty
Stefano Parma-Benfenati, Carlo Tinti, Marisa Roncati

Celem przedstawionej klasyfikacji jest zdiagnozowanie oraz ocena czterech różnych typów ubytków tkanek miękkich wokół obciążonych i zintegrowanych z kością implantów, zgodnie z rosnącym stopniem zaawansowania. Proponowana augmentacja tkanek miękkich w celu zwiększenia szerokości skeratynizowanej błony śluzowej wokół implantu poprawi długoczasową stabilizację tkanek otaczających implant.

29 Podniesienie dna zatoki szczękowej – przegląd
Jannik Grimm, Rainer Lutz

Zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej to skuteczna metoda zwiększania ilości miejscowej kości w odcinku bocznym szczęki, charakteryzująca się dobrą prognozą. Materiały kościozastępcze są doskonałą alternatywą dla autogennych przeszczepów kostnych, a ich zaletą jest możliwość rezygnacji z zabiegu pobrania przeszczepu, który stanowi dodatkowe obciążenie dla pacjenta oraz stabilność na procesy resorpcyjne. Najlepiej udokumentowaną techniką z długoczasowymi danymi pozostaje nadal podniesienie dna zatoki szczękowej metodą zewnętrzną. Bardzo obiecujące rezultaty dają także jej modyfikacje, na przykład graftless sinus lift. Kolejną alternatywą jest także zastosowanie krótkich implantów.

41 Zmodyfikowana koncepcja All-on-4: zachowanie zębów dla podparcia warg i utrzymanie wizerunku twarzy
Iñaki Gamborena, Yoshihiro Sasaki, Markus B. Blatz

Artykuł przedstawia modyfikację tradycyjnego protokołu, który może być stosowany w konkretnych przypadkach klinicznych w celu uniknięcia ciągłej utraty kości i odsłonięcia linii przejścia pomiędzy uzupełnieniem protetycznym a brzegiem wyrostka zębodołowego podczas uśmiechu, poprawiając estetykę koncepcji All-on-4.

55 RepliCAD – metody wykonywania wycisków cyfrowych w celu odwzorowania architektury tkanek miękkich i pozycji zębów dla przewidywalności docelowego uzupełnienia protetycznego
Victor Clavijo, Ricardo Recena, Paulo Fernando Mesquita de Carvalho, Willy Clavijo, Leonardo Bocabella

Skanowanie wewnątrzustne coraz częściej staje się rutyną wśród lekarzy dentystów z powodu jego zalet i przewagi nad technikami konwencjonalnymi: zajmuje mniej czasu (kiedy jest wykonywane przez wyszkolonego lekarza); na małych obszarach mogą być wykonywane poprawki poprzez ponowne skanowanie miejsc ubytków; zapewnia większy komfort i jest łatwiejsze dla pacjenta i lekarza poprzez eliminację niezliczonych łyżek wyciskowych i danych potrzebnych dla laboratorium. Niektóre badania wykazały, że dokładność wewnątrzustnych wycisków cyfrowych zębów i implantów w większej ilości przypadków jest porównywalna do konwencjonalnych wycisków, z wyjątkiem pacjentów z całkowitym bezzębiem. Zarówno w przypadku cyfrowych, jak i konwencjonalnych wycisków odwzorowanie profilu dziąsłowego jest wyzwaniem dla lekarzy. Przy wyciskach konwencjonalnych jest to wykonywane za pomocą kondycjonowania tkanek tymczasowym uzupełnieniem protetycznym, za pomocą preparacji poddziąsłowych lub tymczasowych uzupełnień protetycznych opartych na implantach z indywidualnymi profilami wyłaniania, ponieważ tkanki mają tendencje do zapadania się podczas pobierania wycisków. Artykuł przedstawia cyfrową organizację pracy, która pomaga optymalizować odwzorowanie profilu dziąsłowego uzyskanego za pomocą tymczasowych uzupełnień protetycznych opartych na zębach naturalnych lub implantach, a także strategii wykonywania wycisków cyfrowych w różnych przypadkach klinicznych.