SPIS TREŚCI

5 Czynnościowe i strukturalne aspekty leczenia furkacji: nowa koncepcja
Stefan Neumeyer, Sabine Hopmann, Stefanie Neumeyer-Wühr, Benjamin Hundeshagen, Ralf Smeets,
Martin Gosau, Simon Burg

Efekt leczenia ubytków furkacyjnych jest często niezadowalający. Przyczyną takiej sytuacji są z jednej strony kwestie morfologiczne i patologiczne, z drugiej natomiast rozległe zmiany kształtu w wyniku zabiegów resekcyjnych w zębach wielokorzeniowych. Dlatego w celu poprawy prognozy proponuje się wdrożenie strategii augmentacyjnych. Im trudniejszy przypadek, tym mniejszy odsetek sukcesu. Jeżeli chore korzenie po hemi- lub trisekcji nie zostaną usunięte, lecz poddane ekstruzji, następuje dokoronowe przemieszczenie procesu chorobowego i znaczne polepszenie możliwości higienicznych. Jednocześnie kieszenie przyzębne stają się bardziej płaskie dzięki apozycji kości w wymiarze pionowym i poziomym. Wyniki te są przewidywalne i stabilne długoczasowo. Obciążenie pacjenta jest niewielkie.

13 Uwagi kliniczne na temat znaczenia nieprawidłowej pozycji zębów i wymiarów brodawek w przewidywaniu pokrycia korzenia
Giovanni Zucchelli, Lorenzo Tavelli, Shayan Barootchi, Martina Stefanini, Hom-Lay Wang, Pierpaolo Cortellini

W artykule przedstawiono kilka czynników stanowiących ograniczenie przy zabiegach całkowitego pokrycia odsłoniętych powierzchni korzeni. Chociaż nieprawidłowa pozycja zębów i wymiary brodawek mogą wpływać na pokrycie korzeni, to w piśmiennictwie nie poświęcono im wystarczającej uwagi. Dlatego celem artykułu jest omówienie wpływu nieprawidłowej pozycji zębów i wymiarów brodawek na wyniki pokrycia korzenia. Artykuł łączy dowody przedstawione w piśmiennictwie z doświadczeniami autorów. W piśmiennictwie dostępne są jedynie ograniczone informacje dotyczące wpływu nieprawidłowej pozycji zębów na pokrycie korzenia. Znaczne przesunięcia dopoliczkowe i ekstruzja i/lub rotacja mogą ograniczać stopień pokrycia korzenia, a w takich przypadkach połączenie szkliwno-cementowe nie powinno być dłużej uważane za wyznacznik pokrycia korzenia. Związek pomiędzy wymiarami brodawek a pokryciem korzenia był badany w różnych warunkach klinicznych i przy zastosowaniu różnych metod pokrycia korzeni, co skutkowało sprzecznymi wynikami. Doświadczenie kliniczne autorów sugeruje, że szersze brodawki są korzystniejsze przy dokoronowym przesunięciu płata oraz preparacji płata tunelowego i stabilizacji przeszczepu łącznotkankowego. Chociaż dowody naukowe i doświadczenie kliniczne autorów sugerują, że wymiary brodawek mogą odgrywać kluczową rolę w postępowaniu chirurgicznym na tkankach miękkich i w zakresie ilości dostępnego korzenia do pokrycia, konieczne są dalsze badania do oceny, w jakim stopniu wymiary brodawek mają wpływ na wyniki leczenia.

23 Połączenie chirurgii śluzówkowo-dziąsłowej i leczenia protetycznego w przypadku niepowodzenia implantacji w strefie estetycznej: rozważania kliniczne oraz analiza cyfrowa
Eugenio Longo, Vincenzo Giovane, Nicola de Angelis

Techniki augmentacji tkanek miękkich stały się kluczem do poprawy objętości oraz jakości tkanek miękkich w chirurgii periodontologicznej i implantologicznej. Znajomość zasad projektowania płatów oraz umiejętność postępowania z nimi są kluczowym czynnikiem powodzenia leczenia, zwłaszcza w strefie estetycznej. Niepowodzenie implantacji w strefie estetycznej stanowi jedno z największych wyzwań współczesnej stomatologii, które często musi być rozwiązane przez leczenie interdyscyplinarne. Tutaj istotnymi czynnikami są: kwalifikacja pacjentów oraz zarządzanie tkankami miękkimi. Ubytki wyrostka zębodołowego są często leczone technikami regeneracji kości w celu wprowadzenia implantów. Jednakże u młodych pacjentów, gdzie leczenie implantologiczne powinno być dobierane ostrożnie, stałe uzupełnienia protetyczne w połączeniu z chirurgią śluzówkowo-dziąsłową mogą być skutecznym rozwiązaniem poprawiającym estetykę. Przedstawiony w artykule przypadek kliniczny obejmuje leczenie niepowodzenia implantacji w strefie estetycznej u młodych pacjentów, składające się z połączenia techniki platformy łącznotkankowej (connective tissue platform technique), zabiegów resekcyjnych i odbudowy protetycznej mostem Maryland.

37 Technika umbrella w celu augmentacji atroficznych wyrostków zębodołowych
Thomas Stumpf, Florian Rathe, Robert Sader, Bettina Kraus, Markus Schlee

Na przestrzeni lat opisano wiele różnych technik zabiegowych służących augmentacji atroficznego wyrostka zębodołowego. Wspólnym celem wszystkich proponowanych metod było uzyskanie wystarczającej objętości kości, pozwalającej na wprowadzenie implantu w prawidłowej pozycji protetycznej. Żadna z tych metod nie była poparta wystarczającymi dowodami naukowymi świadczącymi o jej wyższości nad drugą. Technika umbrella w celu augmentacji atroficznych wyrostków stanowi prostą metodę stabilizacji augmentatu, którą można dopasować do każdej morfologii ubytku. W zaprezentowanej poniżej serii przypadków opisano zastosowanie tej techniki na przykładzie trzech przypadków o różnych geometriach ubytku. Dehiscencję podczas gojenia rany można z reguły dobrze opanować stosując miejscowe zabiegi dezynfekcyjne. Nasza grupa przeprowadziła augmentację 234 przypadków z wykorzystaniem techniki umbrella. W okresie od maja 2015 roku do stycznia 2020 roku odnotowano średni przyrost kości wielkości 4,72 mm w wymiarze pionowym (75 przypadków) i 4,29 mm w wymiarze poziomym (150 przypadków). W kilku sytuacjach z uwagi na przedwczesną utratę śruby nie udało się zebrać danych dotyczących resorpcji.

47 Płytka kostna: nowa metoda leczenia umiarkowanych i ciężkich ubytków tkanek miękkich oraz kości
Roberto Rossi, Carlo Ghezzi, Martin Tomecek

Ubytki wyrostka zębodołowego występują bardzo często po ekstrakcji zęba. Najnowsze piśmiennictwo wykazało, że wzorzec przebudowy kości i tkanek miękkich może doprowadzić nawet do utraty 50% początkowej objętości tkanek. Przez lata proponowano różne chirurgiczne metody korekty ubytków wyrostka, jednak ich wyniki były często niespójne lub trudne do odwzorowania w codziennej praktyce. Od pewnego czasu chirurdzy polegają na technikach sterowanej regeneracji kości (GBR), wykorzystując membrany w celu ochrony skrzepu krwi, w połączeniu z różnymi kombinacjami przeszczepu kości autogennej lub kości z innego źródła. Pomimo że opracowano wytyczne dotyczące zaopatrzenia poziomych ubytków, ubytki trójwymiarowe i pionowe wciąż stanowią wyzwanie. Około 10 lat temu na rynku pojawił się nowy biomateriał – membrana wykonana z kolagenowanej kości wieprzowej, nazywana płytką kostną, która okazała się niezawodna i łatwa w obróbce przy zaopatrywaniu zarówno ubytków pionowych, jak i poziomych. Celem artykułu jest przegląd obecnego piśmiennictwa na ten temat i omówienie materiału w trzech formach poprzez prezentację przypadków trzech pacjentów o różnym stopniu złożoności leczenia, z których każdy ma inne wskazania oraz charakterystykę.

65 Zaopatrzenie atroficznej szczęki w cztery lub trzy ultrakrótkie implanty, lub w jeden ultrakrótki implant
Rolf Ewers

Kontynuując serię dotyczącą leczenia pacjentów ze znaczną atrofią szczęki klasy V i VI, których zaopatrzono w cztery ultrakrótkie implanty Morse-Taper (4 x 5 mm), obecnie przygotowano serię dotyczącą pacjentów z jeszcze większą atrofią szczęki. Innowacją w przypadku tej grupy pacjentów jest wykorzystanie zasady podparcia trzypunktowego (triangle stability), polegającej na zredukowaniu liczby implantów z czterech do trzech o wymiarach 4 x 5 mm lub 4,5 do 6 x 5 mm, pokrytych warstwą fosforanu wapnia (implant Integra-CP, Bicon, Boston, USA). Zredukowanie liczby implantów było możliwe poprzez wprowadzenie środkowego implantu przez otwór przysieczny w kanał nosowo-podniebienny. Także i ci pacjenci zostali zaopatrzeni w bezmetalowe protezy wykonane w technologii CAD/CAM z hybrydowego tworzywa sztucznego wzmocnionego włóknem szklanym (TRINIA, Bicon). Osadzenie implantów nie wywołało żadnych zaburzeń czucia. Okazało się, że już trzy implanty są w stanie zapewnić odpowiednią stabilność, pozwalającą na osadzenie 12-punktowej protezy. Opierając się na opisanych, dobrych wynikach z tylko jednym implantem w bezzębnej żuchwie rozpoczęto badania obejmujące trzecią serię pacjentów. W tym przypadku pacjenci z ekstremalną atrofią wyrostka zębodołowego szczęki zostali zaopatrzeni w tylko jeden krótki implant Bicon, a następnie w uzupełnienie protetyczne w postaci protezy overdenture opartej na implancie, mocowanej za pomocą łącznika Brevis (Bicon).