SPIS TREŚCI

165 Regeneracyjne leczenie chirurgiczne ubytków w obrębie furkacji
Karin Jepsen, Henrik Dommisch, Søren Jepsen

Ubytki w furkacji stanowią bardzo duże wyzwanie w periodontologii, ponieważ trzonowce ze zmianami w obrębie furkacji reagują mniej korzystnie na tradycyjne metody leczenia niż trzonowce bez ubytków w furkacji lub zęby jednokorzeniowe. W ostatnich 30 latach opracowano i przeanalizowano wiele metod regeneracyjnych, których celem jest wyeliminowanie lub zmniejszenie tego rodzaju ubytków. Najwięcej dowodów naukowych jest dostępnych dla sterowanej regeneracji tkanek (guided tissue regeneration, GTR) z użyciem membran resorbowalnych lub nieresorbowalnych. Przeanalizowano także wiele badań i systematycznych przeglądów dotyczących materiałów kościozastępczych oraz białek pochodnych macierzy szkliwa, a także ich łączenia. Najlepsze rezultaty otrzymano dla ubytków w obrębie furkacji II stopnia w żuchwie, gdzie znaczną poprawę stanu furkacji udało się osiągnąć za pomocą różnych metod. Doprowadziło to do opracowania nowej dyrektywy europejskiej S3, która w takich sytuacjach zaleca metody regeneracyjne wykorzystywane podczas leczenia 3 etapu. Istotne znaczenie ma tutaj prawidłowe wskazanie i dobór przypadków. W artykule zaprezentowano dowody naukowe oraz aktualne zalecenia dotyczące chirurgicznego leczenia regeneracyjnego ubytków w obrębie furkacji w konkretnych przypadkach klinicznych.

179 Podniesienie dna zatoki szczękowej z poziomu grzbietu wyrostka zębodołowego techniką okna kostnego: długoczasowe rezultaty kliniczne
Carlo M. Soardi, Barbara Soardi, Hom-Lay Wang

Wykazano, że augmentacja zatoki jest metodą skuteczną. Jednakże istnieje wiele technik, które lekarz może wybrać. Historycznie dostęp przez okno boczne lub osteotomia przez grzbiet wyrostka zębodołowego były najczęściej omawianymi technikami. W artykule podniesienie dna zatoki szczękowej za pomocą uniesienia okna w grzbiecie wyrostka zostało wykorzystane jako metoda leczenia w przypadkach znacznego zaniku kości szczęki (wysokość kości resztkowej ≤ 2 mm). Okno na grzbiecie wyrostka jest otwarte, umożliwiając odwarstwienie błony śluzowej zatoki od ścian kostnych. Po odpowiednim odwarstwieniu błony śluzowej poprzez okno w wyrostku umieszczono cząsteczki ludzkiego allograftu w celu uniesienia błony śluzowej zatoki. Następnie osiągnięto pierwotne zamknięcie, a po 6 do 9 miesiącach gojenia wykonano implantację. Z długoczasowych osiągniętych rezultatów autorzy wywnioskowali, że podniesienie dna zatoki przez okno w wyrostku jest zabiegiem o przewidywalnych rezultatach w przypadku dna zatoki o grubości mniejszej niż 2 mm ze średnią wysokością podniesienia 11,73 mm.

189  Rekonstrukcja brodawek dziąsłowych pomiędzy implantami za pomocą augmentacji kości i tkanek miękkich: opis przypadku z kontrolą długoterminową
Istvan A. Urban, Shayan Barootchi, Lorenzo Tavelli, Hom-Lay Wang

W ostatnich latach nastąpił znaczny wzrost wymagań odnośnie estetyki związanej z implantami. Obecność płytkich brodawek dziąsłowych lub otwarte przestrzenie międzyzębowe (czarne trójkąty) stanowią jedne z najtrudniejszych wyzwań w stomatologii. Wśród wielu czynników związanych z obecnością brodawek lub ich wysokością, kość międzyzębowa jest jednym z głównych czynników określających obecność odpowiednich brodawek dziąsłowych pomiędzy implantami. Opis przypadku przedstawia pacjenta ze znacznym ubytkiem tkanek twardych i miękkich oraz wysoką linią uśmiechu w strefie estetycznej, wymagającej wprowadzenia kilku implantów. Autorzy opisali krok po kroku leczenie z wykorzystaniem technik pozwalających na osiągnięcie rekonstrukcji brodawek dziąsłowych pomiędzy implantami poprzez wykorzystanie multidyscyplinarnego leczenia obejmującego zabiegi augmentacji zarówno tkanek twardych, jak i miękkich, a także kondycjonowanie tkanek miękkich łącznikami indywidualnymi.

197 Implanty, zachowanie zęba i funkcja – systematyka interdyscyplinarnej koncepcji leczenia
Christopher Köttgen, Ina Köttgen

Pacjenci z wieloma współzależnymi ubytkami wymagają zastosowania złożonego spektrum leczenia, aby osiągnąć maksymalnie trwały sukces. Terapia taka wymaga uwzględnienia oraz dopasowania do siebie poszczególnych wymagań protetycznych i etapów postępowania, zarówno pod względem czasowym, jak i technicznym. Podstawą trwałego sukcesu leczenia jest dokładna diagnostyka i rozpoznanie. W poniższym opisie przypadku zaprezentowano metodę obejmującą niezbędne postępowanie periodontologiczne oraz etapy czynnościowe, począwszy od leczenia z wykorzystaniem szyn, poprzez odbudowę kości i implantację aż po kontrolowanie tkanek miękkich i zaopatrzenie protetyczne.

209 System klasyfikacji klinicznej w postępowaniu z zębodołami poekstrakcyjnymi
Daniele Cardaropoli, Myron Nevins, Paolo Casentini

Postępowanie z zębodołem po ekstrakcji zawsze jest otwarte na różne możliwości leczenia. Prosta klasyfikacja kliniczna może pomóc w ocenie, która metoda chirurgiczna jest najlepsza w danym przypadku. Wyróżniono cztery różne klasy w oparciu o anatomię miejsca po ekstrakcji, dostępną objętość kości i poziom tkanek miękkich. W każdej sytuacji klinicznej, zgodnie z przedstawioną klasyfikacją, można wybrać metodę leczenia – implantację natychmiastową, implantację wczesną, zachowanie wyrostka zębodołowego lub leczenie etapowe.

217 Aspekty kliniczne implantacji natychmiastowej i obciążenia natychmiastowego
Sigmar Schnutenhaus, Eric Buschbeck, Ralph G. Luthardt, Cornelia Edelmann

Do zalet implantacji natychmiastowej należy zaliczyć skrócenie ogólnego czasu leczenia, a w połączeniu z obciążeniem natychmiastowym możliwość osadzenia stałego uzupełnienia tymczasowego. Szczególnym wyzwaniem jest osiągnięcie wymaganej stabilizacji pierwotnej w optymalnej pozycji implantu i zarządzanie tkankami miękkimi. Odsetek przetrwania w przypadku implantacji natychmiastowej jest porównywalny z rezultatami implantacji odroczonej lub opóźnionej. Także obciążenie natychmiastowe i obciążenie tradycyjne dają podobnie zadowalające rezultaty. Szczególne znaczenie dla rezultatu estetycznego ma przestrzeganie czynników ryzyka oraz staranny dobór pacjentów, ponieważ w przypadku implantacji natychmiastowej może dojść do recesji, którą nie zawsze będzie można skorygować. Jednoczesny zabieg mający na celu zachowanie struktur wyrostka zębodołowego (alveolar ridge preservation) wpływa pozytywnie na tkanki twarde i miękkie, dlatego takie postępowanie jest zalecane. Obok prawidłowego oszacowania ryzyka morfologicznego i kwestii zależnych od pacjenta ważny jest także wybór odpowiedniego systemu implantologicznego. W artykule przedstawiono aspekty kliniczne implantacji natychmiastowej, zarówno teoretyczne, jak i na przykładzie trzech pacjentów.

229  Pojedynczy implant jako minimalne zaopatrzenie bezzębnej żuchwy: czy takie rozwiązanie sprawdza się na dłuższą metę?
Matthias Kern, Nicole Passia

Już ponad 25 lat temu zaprezentowano po raz pierwszy koncepcję wykorzystania środkowego pojedynczego implantu w bezzębnej żuchwie, którego zadaniem była stabilizacja protez całkowitych u starszych pacjentów jako rozwiązanie socjalne, jednak przez wiele lat była ona w zasadzie ignorowana przez fachowe środowisko stomatologiczne. Dopiero w ostatnich latach pomysł ten stał się przedmiotem dokładniejszych rozważań w różnych badaniach klinicznych. W artykule opisano aktualne doniesienia potwierdzające dobrą średnio- i długoczasową przydatność kliniczną tej koncepcji terapeutycznej, o ile podczas jej realizacji zostaną uwzględnione następujące warunki: (1) zastosowanie implantów o mikroporowatej powierzchni, (2) rezygnacja z obciążenia natychmiastowego pojedynczego implantu za pośrednictwem elementu retencyjnego (3) zastosowanie zatrzasku kulkowego jako elementu retencyjnego. Sprawdzalność i ewentualne komplikacje zostaną zaprezentowane na przykładzie konkretnych sytuacji klinicznych.