SPIS TREŚCI

245 Zaktualizowane drzewo decyzyjne dla poziomej augmentacji wyrostka zębodołowego: przegląd narracyjny
Shan-Huey Yu, Hom-Lay Wang

Pozioma augmentacja wyrostka zębodołowego jest często przeprowadzanym zabiegiem przed lub łącznie z implantacją w zależności od rozległości ubytku wyrostka. Opracowano wiele technik chirurgicznych poziomej augmentacji, obejmujących różne materiały i metody. Biorąc pod uwagę liczne dostępne kombinacje wybór metody odbudowy szerokości wyrostka, która będzie najlepsza w danym przypadku często stanowi problem dla lekarzy. Na podstawie obszernego przeglądu piśmiennictwa artykuł przedstawia aktualne wytyczne wyboru techniki w formie drzewa decyzyjnego dla przewidywalnej poziomej augmentacji kości w zależności od wielkości wymaganego zabiegu.

255 Minimalnie inwazyjna augmentacja kości – technika marchewki: doświadczenie i wskazówki techniczne
Fouad Khoury, Alexander Zastera

Rekonstrukcja ubytków wyrostka zębodołowego z wykorzystaniem autologicznych przeszczepów kostnych stanowi złoty standard w implantologii stomatologicznej. Przeprowadzając ostrożną preparację łoża implantu przy jednoczesnym minimalnie inwazyjnym pobraniu kości przy użyciu wiertła trepanacyjnego można wykorzystać pozyskaną kość autologiczną do odbudowy ubytków kostnych wyrostka zębodołowego podczas implantacji. Technika marchewki (Karottentechnik) jako metoda augmentacji z wykorzystaniem materiału autologicznego charakteryzuje się wysokim potencjałem osteogenetycznym, osteokondukcyjnym, niewielkim obciążeniem dla pacjenta z uwagi na brak drugiego miejsca pobrania przeszczepu oraz rezygnację z zastosowania błon lub materiałów kościozastępczych innego pochodzenia.

265 Korekta z dostępu podniebiennego nieudanej augmentacji zatoki szczękowej metodą okna
bocznego: uzasadnienie i opis przypadku
Shi Yin, Dennis Tarnow, Stephen S. Wallace

Podniesienie dna zatoki szczękowej poprzez dojście z okna bocznego zostało przedstawione jako wysoce przewidywalny zabieg chirurgiczny wykorzystywany do zwiększenia objętości kości w odcinku bocznym szczęki. Jednakże w niektórych przypadkach zabieg ten może być trudny lub niemożliwy do wykonania w wysoce przewidywalny sposób. Istnieje wiele okoliczności przedzabiegowych i cech anatomicznych, które sprawiają, że wykorzystanie metody okna bocznego jest trudne, obarczone zwiększonym ryzykiem powikłań śródzabiegowych oraz niepowodzeniem leczenia. Wśród tych czynników można wyróżnić złożoną anatomię zatoki (wiele przegród, przegroda przednio-tylna), wąską przestrzeń okna kostnego, cienką blaszkę przedsionkową lub jej brak przy sąsiednich zębach oraz obecność wierzchołków korzeni w miejscu planowanego okna. Może być to również spowodowane czynnikami jatrogennymi, takimi jak wcześniejsze niepowodzenie podczas podnoszenia zatoki, zagojona przetoka ustno-zatokowa lub też ubytki powstałe podczas trudnych ekstrakcji. Chociaż nie jest to często używane lub rutynowo opisywane, metoda okna podniebiennego może wyeliminować wiele z powyższych czynników. Zgodnie z piśmiennictwem odsetek powodzenia jest zbliżony do tego z zabiegów z oknem bocznym i, jako dodatkowa zaleta, ryzyko powikłań pozabiegowych jest znacznie zmniejszone, co pozwala pacjentowi na użytkowanie ruchomego uzupełnienia protetycznego bezpośrednio po zabiegu. Jednakże istnieją ograniczenia anatomiczne, które decydują o zastosowaniu tej metody. Opis przypadku jest wyjątkowy pod tym względem, ponieważ obecnych jest wiele czynników wikłających zastosowanie metody okna bocznego, a anatomia podniebienia okazała się idealna do zastosowania opisanej techniki.

275 Rekonstrukcja tkanek miękkich w przypadku ubytku wyrostka zębodołowego klasy III: opis przypadku z 9-letnim okresem obserwacji
David P. Mathews, Rodger A. Lawton

Zdrowa, 45-letnia pacjentka zwróciła się z prośbą do lekarza prowadzącego o wybielenie dwóch zębów przednich. Wykonano wybielanie wewnętrzne zębów 11 i 12. Niestety, nie umieszczono bariery wewnętrznej, a w zębie 11 powstała zewnętrzna resorpcja korzenia. Pacjentka została skierowana do chirurga w celu ekstrakcji zęba i implantacji. Ząb 12 można było uratować, lecz chirurg zalecił ekstrakcję obu zębów. Wykonano natychmiastową implantację. Implantacja w miejscu zęba 12 zakończyła się niepowodzeniem i implant został usunięty, co skutkowało znacznym ubytkiem wyrostka zębodołowego. Kilka zabiegów na tkankach twardych i miękkich zakończyło się niepowodzeniem, a ubytek powiększył się do klasy III. Pacjentka została skierowana na konsultację protetyczną, gdzie zalecono ocenę periodontologiczną w celu odbudowy ubytku wyrostka przed leczeniem protetycznym. Periodontolog odbudował ubytek wyrostka oraz wykonano odbudowę protetyczną opartą na implancie w miejscu zęba 11 z dowieszonym przęsłem w miejscu zęba 12. Przypadek opisuje trudności w odbudowie ubytku wyrostka i przywrócenia mu kształtu sprzed ekstrakcji po usunięciu dwóch sąsiednich zębów.

283 Strategie chirurgiczne wykorzystywane do skutecznego ponownego wprowadzenia implantu po czterokrotnym niepowodzeniu implantacji w tym samym miejscu: opis przypadku
Reem Al Khalil, Martin Leung, Marco Bergamini, Yung Cheng Paul Yu, Stuart Froum, Sang-Choon Cho

Chociaż wykazano, że implanty mają wysoki odsetek powodzenia w leczeniu, mogą wystąpić powikłania, na przykład niepowodzenie implantacji. Podjęcie próby ponownej implantacji w miejscu wcześniejszego niepowodzenia stanowi duże wyzwanie dla lekarzy. W artykule przedstawiono pacjenta, u którego implantacja w tym samym miejscu czterokrotnie nie powiodła się. Przedstawiony opis przypadku omawia protokół ponownego wprowadzenia implantu oraz ocenia metody wykorzystane do osiągnięcia pomyślnego wyniku leczenia.

291 Przywrócenie estetyki zębów przednich: rekonstrukcja tkanek, implantacja i licówki
Eleftherios Grizas, Anna Gutbrodt, Julian Arnold, Hans Ulrich Brauer

Leczenie z wykorzystaniem implantu po ekstrakcji pojedynczego zęba w obszarze o dużym znaczeniu estetycznym stanowi duże wyzwanie kliniczne. Procesy przebudowy następujące po utracie zęba prowadzą do utraty objętości tkanek twardych i miękkich. W artykule zaprezentowano krok po kroku wymagający przypadek kliniczny 31-letniej pacjentki z brakiem zawiązków siekaczy bocznych, u której po utracie siekacza przyśrodkowego 21 zastosowano synoptyczną koncepcję terapeutyczną obejmującą rekonstrukcję utraconych tkanek miękkich i kości. Leczenie multidyscyplinarne obejmowało postępowanie protetyczne przy użyciu mock- up, profesjonalne wybielanie zębów oraz osadzenie licówek wymagających preparacji i licówek typu non-prep. Wszystkie te działania pozwoliły na poprawę estetyki zębów w odcinku przednim.

303 Natychmiastowe obciążenie implantów w nieoptymalnym odcinku przednim szczęki: możliwości i granice
Peter Randelzhofer, Ralf Smeets, Claudio Cacaci, Angela Bergmann, Pantelis Petrakakis

Istotne znaczenie dla odpowiedniego zaopatrzenia implantów zgodnie z protokołem obciążania natychmiastowego i wczesnego ma wystarczająca stabilizacja pierwotna. Rosnąca świadomość pacjentów w zakresie estetyki oraz oczekiwanie szybkiego wykonania rekonstrukcji na implantach spowodowały, że na pierwszy plan w pracy lekarzy zajmujących się leczeniem implantologicznym wysunęło się wczesne i natychmiastowe obciążenie implantów. Protokoły zaopatrzenia i obciążania można łączyć z nowoczesną nanotopografią, funkcjonalizacją wykorzystującą promieniowanie UV/zimną plazmę i/lub progresywny kształt gwintu także w osłabionej kości. Protetyczne uzupełnienie natychmiastowe może być wykorzystane do optymalnego modelowania tkanek miękkich dzięki odpowiedniemu kształtowi uzupełnienia tymczasowego – a tym samym do uzyskania dobrego wyniku estetycznego. W artykule opisano przypadek oraz wyniki serii przypadków po obciążeniu natychmiastowym i zaopatrzeniu implantów z powierzchnią czynnościową oraz progresywnym kształtem gwintu.