SPIS TREŚCI

245  Słownik podstawowych pojęć praktycznych
Schorzenia tkanek okołowszczepowych: zapobieganie i leczenie  
Peter Eickholz, Filip Klein, Thomas Eger  

255  Koncepcje zapobiegania i leczenia peri-implantitis – implikacje implantologiczne
Część 2: Leczenie  
Ingmar Staufelbiel, Philip L. Keeve 
Leczenie zapalenia tkanek okołowszczepowych powinno przebiegać według stałego algorytmu i obejmować tradycyjne postępowanie synoptyczne. Jeżeli nadbudowa implantów uniemożliwia zachowanie odpowiedniej higieny, należy ją usunąć, aby przeprowadzić leczenie zapalenia tkanek okołowszczepowych. W artykule przedstawiono tradycyjne postępowanie w przypadku niechirurgicznego i chirurgicznego leczenia peri-implantitis na przykładzie konkretnych sytuacji klinicznych. Wyjaśniono również, kiedy konieczna jest interwencja chirurgiczna i zaprezentowano rodzaj metody chirurgicznej w zależności od kształtu ubytku.

267 Sterowana regeneracja kości w przypadku rozległego, niezaopatrzonego ubytku z perforacją w odcinku przednim szczęki: opis przypadku
Danielle K. Burgess, Chia-Yu Chen, Paul A. Levi Jr, Shigemi Ishikawa-Nagai, David M. Kim
Odbudowa ubytków wyrostka zębodołowego może stanowić wyzwanie, zwłaszcza wówczas, gdy zmiana jest duża, niezaopatrzona i znajduje się w strefie estetycznej. Opis przypadku przedstawia zabieg sterowanej regeneracji kości (guided bone regeneration, GBR) oraz odbudowę protetyczną dużego ubytku z perforacją w odcinku przednim szczęki. Badania kliniczne i radiologiczne wykazały endodontyczno-periodontalną etiologię zmiany, a wyniki biopsji potwierdziły brak charakteru nowotworowego. GBR wykonano z zastosowaniem przeszczepu liofilizowanej kości (freeze-dried bone allograft, FDBA) połączonego z rekombinowanym ludzkim płytkopochodnym czynnikiem wzrostu BB (recombinant human platelet-derived growth factor-BB, rhPDGF-BB) oraz resorbowalną błoną kolagenową bez zastosowania śrub namiotowych lub mocujących. Sześć miesięcy po GBR, badanie CBCT wykazało odpowiednią odbudowę kości umożliwiającą wprowadzenie implantów 4,1 x 10 mm lub 4,1 x 12 mm. Implantacja była przeprowadzona dwuetapowo i w pełni nawigowana. Po 10 miesiącach gojenia implanty zostały obciążone częściowym przykręcanym uzupełnieniem ceramicznym. Etapowy zabieg GBR wykorzystujący połączenie FDBA, rhPDGF-BB oraz błony resorbowalnej bez wykorzystania śrub namiotowych i mocujących skutkował znaczną odbudową kości, skuteczną implantacją, a także funkcjonalną oraz docelową odbudową wspartą na implancie.

279  Nowy syntetyczny apatyt węglanowy jako materiał kościozastępczy
Akiyoshi Funato, Akihiko Katayama, Hidetada Moroi
Materiały do przeszczepu kostnego są często wykorzystywane podczas leczenia implantologicznego w celu optymalizacji wyników funkcjonalnych i estetycznych. Wymagania, jakie są stawiane materiałom do przeszczepu to zdolność zachowania przestrzeni do wystąpienia regeneracji kości oraz zdolność do resorpcji przez osteoklasty i zastąpienie jej nową kością występującą na skutek biernej chemolizy i przebudowy kości. Cząsteczkowy apatyt węglanowy (CO3Ap) (Cytrans Granules, GC) to chemiczny syntetyczny materiał kościozastępczy podobny do autogennych materiałów kościozastępczych, bardziej biokompatybilny niż allografty i ksenografty. Celem artykułu jest ocena skuteczności cząsteczek CO3Ap w leczeniu implantologicznym przy zastosowaniu samodzielnie lub w połączeniu z kością autogenną. Przedstawiono rezultaty kliniczne i radiologiczne oraz ocenę histologiczną trzech przypadków implantacji natychmiastowej oraz bocznej i pionowej sterowanej regeneracji kości (guided bone regeneration, GBR). Pomimo obserwacji krótkoterminowej wyniki badań histologicznych wykazały, że w warunkach klinicznych cząsteczki CO3Ap zostały skutecznie zresorbowane i zastąpione kością. Ponadto wyniki wykazały, że cząsteczki CO3Ap zachowały swoją morfologię wokół implantu. Ograniczony krótkoczasowy opis przypadku sugeruje, że ten materiał kościozastępczy jest skuteczny. Jednakże konieczne są dalsze badania kliniczne i raporty długoterminowe dotyczące tego nowego biomateriału.

289 Trapezowy szew podwieszany: uwagi techniczne dotyczące nowej techniki zakładania szwów przy zabiegach płatowych z techniką tunelową  
Venceslav Stankov, Alexander De Greef, Benjamin Cortasse, Gustavo Giordani, François Vigouroux, Eric Van Dooren  
Celem artykułu jest przedstawienie nowej metody zakładania szwu podwieszanego z zakotwieniem w brodawce dziąsłowej, która jest możliwa do wykonania w praktyce klinicznej w ramach dostępnych konwencjonalnych metod pokrycia korzenia techniką tunelową. Chociaż zaleca się ostrożność, aby nie zwiększać nadmiernego napięcia na delikatnych wierzchołkach brodawki, ponieważ zawieszone są one na powierzchni koronowej i podniebiennej, natężenie zastosowane przy tej metodzie zapewnia mocne oraz stabilne połączenie całego przedsionkowo-dziąsłowego kompleksu przeszczepu w wymiarze pionowym i poziomym zarówno przy recesjach pojedynczych, jak i mnogich. Przedstawione uwagi techniczne opisują technikę „trapezowego szwu podwieszanego”, który umożliwia zamocowanie, a także stabilizację przeszczepu i płata wokół zębów naturalnych oraz implantów.

297  Postępowanie w przypadku ograniczonej przestrzeni w strefie estetycznej dzięki połączeniu ultracienkich częściowych licówek ceramicznych oraz koron porcelanowych wspartych na implantach  
Manrique Fonseca, Pedro Molinero-Mourelle, Mustafa Borga Dönmez, Samir Abou-Ayash, Daniel Buser, Anton Sculean, Burak Yilmaz  
Implanty są powszechnie stosowane w celu uzupełnienia brakujących zębów. Jednakże, aby poprawić docelowy rezultat leczenia konieczna może być odbudowa estetyczna sąsiednich zębów z powodu występowania diastem, stłoczeń lub rozległych wypełnień. Dzięki postępom w dziedzinie ceramiki oraz metod adhezyjnych, minimalnie inwazyjne techniki leczenia estetycznego stały się możliwe do przeprowadzenia w przypadku ograniczonej przestrzeni na odbudowę. Opis przypadku przedstawia technikę rehabilitacji estetycznej przy ograniczonej przestrzeni w odcinku przednim z zastosowaniem indywidualnego cyrkonowego łącznika implantu w miejscu siekacza przyśrodkowego szczęki oraz częściowej licówki ceramicznej zacementowanej na sąsiednim siekaczu.

307  Różne kształty rekonstrukcji protetycznych w przypadku bezzębia  
Stefan Wolfart  
W przypadku stadium IV zapalenia przyzębia konieczne może okazać się usunięcie pozostałych zębów, pomimo podjęcia wszelkich zabiegów leczniczych. W takiej sytuacji dysponujemy szerokim spektrum możliwości rekonstrukcji kotwiczonych na implantach. W różnych wytycznych zaleca się wykorzystanie zarówno uzupełnień stałych, jak i ruchomych wspartych na implantach. Pytanie o dokładny kształt protetyczny pozostaje jednak otwarte. Najlepsza indywidualna opcja leczenia to połączenie czynników ogólnomedycznych i anatomicznych oraz oczekiwań, a także możliwości pacjenta (profil pacjenta). W przypadku uzupełnień ruchomych istotne znaczenie ma zarówno liczba implantów podpierających, jak i rodzaj elementu kotwiczącego. Mamy do wyboru protezy kotwiczone na zaczepach kulkowych, belkach i teleskopach. Uzupełnienia stałe można natomiast cementować lub przykręcać. Zaleca się wybór form przykręcanych, aby w razie potrzeby zapewnić możliwość zdjęcia uzupełnienia. Obok tradycyjnych metod przykręcania od strony powierzchni zgryzowej można wybrać przykręcanie za pośrednictwem łączników pośrednich (łączniki Multi Unit) oraz systemy przykręcania pod kątem.