SPIS TREŚCI

245 Praktyczne zastosowanie wytycznej S2k „Wskazania implantologiczne dla zastosowania materiałów kościozastępczych”: wizualizacja pomocna w codziennej praktyce
Markus Tröltzsch, Peer W. Kämmerer, Andreas Pabst, Matthias Tröltzsch, Philipp Kauffmann,
Eik Schiegnitz, Phillipp Brockmeyer, Bilal Al-Nawas

Warunkiem powodzenia leczenia implantologicznego jest wystarczająca baza tkanek twardych i miękkich. W przypadku ekstrakcji zęba lub istniejących deficytów wyrostka zębodołowego możemy skorzystać z różnych technik i materiałów pozwalających na zachowanie lub augmentację kości wyrostka. Ich przegląd i opis poszczególnych procedur można znaleźć w wytycznej S2k „Wskazania implantologiczne dla zastosowania materiałów kościozastępczych” (nr rejestracji w AWMF [Stowarzyszeniu Naukowych Towarzystw Medycznych w Niemczech – przyp. tłum.]: 083-009). W artykule zostanie przedstawiona tylko treść wytycznej w kontekście praktycznym, na podstawie konkretnych przypadków klinicznych.

255 Niechirurgiczne i chirurgiczne metody postępowania w przypadku powikłań związanych z implantami: peri-implant mucositis oraz peri-implantitis
TaeHyun Kwon, Chin-Wei Wang, Daliah M. Salem, Liran Levin

Powikłania biologiczne w tkankach wokół implantu można podzielić na dwie kategorie – zapalenie błony śluzowej (peri-implant mucositis) oraz zapalenie tkanek okołowszczepowych (peri-implantitis). Peri-implant mucositis definiowane jest jako odwracalne zapalenie błony śluzowej wokół implantu bez widocznej destrukcji kości. Peri-implantitis odnosi się do procesu zapalnego, który skutkuje destrukcją kości wyrostka zębodołowego oraz przyczepu tkanek przyzębia. W artykule omówiono potencjalną etiologią i czynniki przyczyniające się do obu stanów. Poprzez określenie i wyeliminowanie czynników etiologicznych za pomocą metod chirurgicznych i niechirurgicznych, implanty wokół których doszło do powikłań mogą zostać utrzymane za pomocą odpowiedniego długoczasowego leczenia podtrzymującego skoncentrowanego na tkankach wokół implantu. Ponadto w celu zademonstrowania dostępnych metod leczenia przedstawiono postępowanie w konkretnych przypadkach klinicznych. Leczenie implantologiczne powinno być szczegółowo zaplanowane i prawidłowo przeprowadzone, mając na uwadze potencjalne czynniki etiologiczne. Podczas wstępnych rozważań o takiej metodzie leczenia, pacjenci powinni być poinformowani o możliwych powikłaniach biologicznych leczenia implantologicznego. Lekarze powinni kontrolować implanty pod kątem rozwoju lub nawracania powikłań w otaczających tkankach, aby w odpowiednim czasie podjąć właściwe leczenie.

269 Periodontologiczna chirurgia plastyczna w celu zmiany kształtu granicy śluzówkowo-dziąsłowej po przeszczepach: opisy przypadków
GiovanPaolo Pini Prato, Evelyn A. Mancini, Riccardo Di Gianfilippo, Debora Franceschi

Przedstawione kliniczne i histologiczne opisy przypadków formułują metody periodontologicznej chirurgii plastycznej stosowane w celu korekty deformacji dziąsła po zabiegach z użyciem wolnego przeszczepu dziąsłowego (free gingival grafting, FGG). Pięciu pacjentów z niezadowalającymi rezultatami estetycznymi i funkcjonalnymi po zabiegu przeszczepu tkanek miękkich dobrowolnie poprosiło o leczenie korygujące z powodu różnic w kolorze, strukturze, grubości i wyrównania granicy śluzówkowo-dziąsłowej (mucogingival junction, MGJ) pomiędzy tkankami przeszczepionymi a tkankami sąsiadującymi lub z powodu zalegania resztek pokarmowych dowierzchołkowo od okolicy przeszczepu. Metody chirurgii plastycznej obejmowały wyeliminowanie grubych granic przeszczepu, wyrównując MGJ i zmniejszając nadmierne wierzchołkowo- koronowe wymiary przeszczepu. Zdjęcia histologicznepotwierdziły morfologiczne różnice pomiędzy przeszczepem a sąsiadującą błoną śluzową wyrostka. Po zabiegu we wszystkich leczonych miejscach widoczne były zadowalające rezultaty estetyczne i funkcjonalne, z anatomią tkanek miękkich nie do odróżnienia od tej okolicznej. Wszyscy pacjenci potwierdzili, że cele leczenia zostały w pełni osiągnięte. 

277 Kształt płata przesuniętego doprzedsionkowo do pionowej augmentacji kości w szczęce: opis przypadku i uwagi techniczne
Luca De Stavola, Jochen Tunkel, Andrea Fincato, Francesco Fistarol

Podczas augmentacji kości gojenie pierwotne rany określa rezultat zabiegu. Po nacięciu na grzbiecie wyrostka zębodołowego szczęki płat z podniebienia może nie mieć odpowiedniej długości, aby prawidłowo połączyć się z płatem przedsionkowym oraz uszczelnić ranę za pomocą szwów materacowych i pojedynczych. Ze względu na budowę histologiczną szwów wykonanych w gęstej tkance łącznej, wywinięcie płata z podniebienia jest niemożliwe i wpływa negatywnie na szczelność rany oraz gojenie pierwotne. Opis przypadku przedstawia skuteczność i efektywność kształtu cięcia w celu poprawy właściwego postępowania z płatem z podniebienia podczas zabiegów augmentacji kostnej w szczęce. W rzeczy samej osiągana jest pionizacja płata z podniebienia. W celu otrzymania płata podniebiennego o długości co najmniej 4 mm dokoronowo od poziomu przeszczepu kostnego przed zamknięciem rany, linia cięcia jest proporcjonalnie przesunięta na powierzchnię przedsionkową w oparciu o anatomię ubytku kostnego. Opisana metoda upraszcza optymalne dopasowanie wewnętrznych powierzchni płatów podniebiennego i przedsionkowego, zmniejszając ryzyko wtórnego gojenia rany.

285 Wskazania dla nowoczesnych implantów z dwutlenku cyrkonu i granice ich zastosowania w porównaniu ze sprawdzonymi implantami tytanowymi: opis przypadku ilustrujący wykorzystanie obu materiałów
Kristian Kniha, Robert L. Meindl, Karl Andreas Schlegel, Heinz Kniha

W ostatnich latach dwutlenek cyrkonu stał się alternatywnym materiałem do wykonywania implantów. Oferta takiego rodzaju implantów jest jednak ograniczona w porównaniu z implantami tytanowymi. Głównym wskazaniem do zastosowania implantów ceramicznych jest strefa estetyczna, ponieważ w aktualnych badaniach udowodniono znaczny przyrost brodawek międzyzębowych przy ich zastosowaniu. Z drugiej strony implanty tytanowe przekonują wielkością swojego portfolio i danymi pochodzącymi z obserwacji długoczasowych. Oba materiały pozwalają na wykonywanie stałych i skutecznych rekonstrukcji protetycznych. W zależności od sytuacji wyjściowej i oczekiwań pacjenta należy indywidualnie rozważyć obie te koncepcje. 

293 Łatwiejsze leczenie wąskich wyrostków zębodołowych z zastosowaniem nowego implantu klinowego
Tomaso Vercellotti

Wąskie wyrostki zębodołowe to częsty problem spotykany w leczeniu implantologicznym. W przypadku występowania poziomego ubytku kości często niemożliwe jest wprowadzenie implantu po preparacji łoża bez uprzedniej odbudowy kości, ponieważ nie można wówczas zapewnić wystarczającej grubości kości od przedsionkowej i językowej/podniebiennej strony implantu. Minimalna wymagana szerokość wyrostka, pozwalająca na wprowadzenie implantu w kształcie cylindra lub stożka o standardowej średnicy, wynosi około 6 mm. Jeżeli jest ona mniejsza, konieczne jest przeprowadzenie augmentacji kości. Zabieg taki zwiększa jednak inwazyjność, złożoność, obciążenie pacjenta i czas leczenia, jak również koszty. W artykule zaprezentowano nowy implant klinowy o małym przekroju prostokątnym, który można w minimalnie inwazyjny sposób wprowadzać w wąskie wyrostki zębodołowe. Obok kwestii klinicznych dotyczących powstania oraz konstrukcji implantów klinowych przedstawiono tutaj także krok po kroku nową technikę preparacji łoża pod implant, która jest sterowana elektronicznie i wykonywana wyłącznie przy użyciu instrumentów piezoelektrycznych oraz nowych narzędzi do poszerzania wyrostka. Przedstawiono jednoczasowe wprowadzenie implantu klinowego w wyrostek zębodołowy o szerokości 3 do 4 mm oraz dwa przypadki w celach ilustracyjnych. Ponadto zaprezentowano preparację łoża pod prostokątny implant z zastosowaniem techniki perforacji i ekspansji. Wyniki kliniczne pokazują (1) dobrą stabilizację implantu głęboko w kości, (2) grubość kości okołowszczepowej powyżej 1 mm od strony przedsionkowej i językowej/podniebiennej oraz (3) znacznie mniejsze obciążenie pacjenta, ponieważ nowy implant pozwala na zaopatrzenie wąskich wyrostków, redukując tym samym konieczność przeprowadzania zabiegów regeneracji kości. 

305 Uzupełnienia protetyczne na implantach wykonane metodą CAD/CAM: co jest możliwe, wskazane i skuteczne?
Tobias Graf, Juliana Mielke, Silvia Brandt, Michael Stimmelmayr, Jan-Frederik Güth

W ostatnich latach liczba pojedynczych implantów ciągle wzrasta, dlatego wykonywane na nich nadbudowy muszą sprawdzać się również dla szerszego spektrum pacjentów pod względem między innymi przetrwania, estetyki i funkcji. Zwłaszcza połączenie technologii CAD/CAM oraz nowych materiałów protetycznych pozwala na zastosowanie innowacyjnych i skutecznych koncepcji leczenia z wykorzystaniem pojedynczych uzupełnień opartych na implantach. W zaprezentowanym przeglądzie piśmiennictwa omówiono tzw. łączniki hybrydowe i korony na łącznikach hybrydowych jako możliwą alternatywę leczenia protetycznego, która częściowo – w zależności od wskazania i etapów pracy – umożliwia w pełni cyfrową pracę bez użycia modelu. Omówiono tutaj także nowe koncepcje protetyczne dotyczące przykręcania i cementowania nadbudów. Kolejnym aspektem jest kwestia właściwości biomechanicznych, szczególnie koron na łącznikach hybrydowych wykonywanych metodą monolityczną oraz wzorzec niepowodzeń. Omówiono także pojedyncze uzupełnienia na implantach z wykorzystaniem baz tytanowych oraz ewentualne zalety i czynniki sukcesu, a także ograniczenia oraz źródła błędów.