SPIS TREŚCI

5  Zastosowanie metody VISTA w połączeniu z białkami pochodnymi matrycy szkliwa, kością korowo-gąbczastą i przeszczepem łącznotkankowym w chirurgii periodontologicznej: seria przypadków
Snježana Pohl, Mia Buljan
Największym wyzwaniem podczas regeneracji przyzębia w odcinku przednim jest zapobieganie recesjom tkanek miękkich. Zabiegi minimalnie inwazyjne, szczególnie techniki zachowujące brodawki dziąsłowe oraz augmentacja tkanek miękkich, mogą znacznie zmniejszyć pozabiegowe recesje tkanek miękkich. Artykuł przedstawia metodę VISTA (vestibular incision subperiosteal tunnel access – dostęp tunelowy poprzez cięcie podokostnowe na powierzchni przedsionkowej) jako metodę regeneracji przyzębia w odcinku przednim. Tunel podokostnowy jest wykonywany poprzez pojedyncze pionowe cięcie na powierzchni przedsionkowej sąsiadujące z ubytkiem przyzębia w celu jego oczyszczenia, aplikacji białek pochodnych matrycy szkliwa, wykonania przeszczepu z wykorzystaniem kości korowo-gąbczastej z guzowatości szczęki oraz umieszczenia przeszczepu łącznotkankowego. Ocena sześciu przypadków z okresem obserwacji do 6 lat wykazała poprawę wszystkich parametrów klinicznych. Głębokość kieszonek podczas sondowania zmniejszyła się początkowo z 8,2 ± 0,75 mm do 2,7 ± 0,52 mm podczas wizyty kontrolnej, kliniczny poziom przyczepu poprawił się z początkowej wartości 8,5 ± 0,83 mm do 2,7 ± 0,52 mm podczas wizyty kontrolnej, a recesja dziąsła w linii pośrodkowej wynosząca 1 mm w dwóch miejscach została skorygowana. We wszystkich badanych obszarach brodawki były stabilne, a średnia odległość od brzegu siecznego do szczytu brodawki wynosiła 4,8 mm. Technika ta wydaje się być obiecującą metodą leczenia, pozwalającą na osiągnięcie zarówno celów estetycznych, jak i funkcjonalnych regeneracyjnej chirurgii periodontologicznej. Jednakże ograniczeniem w jej stosowaniu może być niewystarczające doświadczenie w przeprowadzeniu zabiegów mikrochirurgicznych oraz pobieraniu tkanek z guzowatości szczęki.

15 Skuteczność dwóch różnie przetworzonych przeszczepów ksenogennych pochodzenia bydlęcego w zachowaniu objętości wyrostka zębodołowego z zastosowaniem minimalnie inwazyjnej techniki ekstrakcji: badanie kliniczne wykonalności
Behnam Shakibaie, Markus B. Blatz, Hamoun Sabri, Ebrahim Dastouri Jamnani, Shayan Barootchi
Biomateriały pochodzenia ksenogennego należą do najczęściej stosowanych materiałów kościozastępczych przy natychmiastowych przeszczepach w miejscach ekstrakcji jako metoda zachowania objętości wyrostka zębodołowego (alveolar ridge preservation, ARP). Odbiałczony materiał kostny pochodzenia bydlęcego jest powszechnie stosowany i udokumentowany na całym świecie. Przedstawione pilotażowe badanie kliniczne ocenia oraz porównuje zmiany kliniczne i morfologiczne miejsc po ekstrakcji z ARP przy zastosowaniu dwóch dostępnych na rynku, lecz różnie przetworzonych przeszczepów kości bydlęcej. Do badania włączono w sumie 20 sąsiednich miejsc po ekstrakcji u 10 pacjentów. We wszystkich obszarach zastosowano taką samą metodę leczenia ARP różniącą się rodzajem przeszczepu kości bydlęcej, który został losowo przydzielony pomiędzy dwoma sąsiednimi zębodołami poekstrakcyjnymi u 10 pacjentów (grupa A otrzymała materiał Bio-Oss w formie granulatu, natomiast grupa B materiał cerabone w formie granulatu). We wszystkich miejscach gojenie było monitorowane w momencie zabiegu chirurgicznego oraz 1, 2, 3 i 4 miesiące po zabiegu. We wszystkich augmentowanych obszarach poekstrakcyjnych przeprowadzono skuteczne leczenie implantologiczne, niezależnie od materiału wykorzystanego w ARP do przeszczepu kości. Sześć tygodni po wprowadzeniu implantu przeprowadzono drugi etap/zabieg odsłonięcia bez powikłań. Porównanie procesu gojenia dziąsła wyrostka (crestal gingival healing process, CGHP) pomiędzy grupami, średniej poprzecznej resorpcji wyrostka (mean transversal crestal ridge resorption, MTRR) oraz średniej pierwotnej stabilizacji implantu (mean implant primary stabilization, MIPS) wypadło na korzyść miejsc z grupy A (leczenie materiałem Bio-Oss w formie granulatu).

27  Trwały przyrost objętości augmentowanej tkanki łącznej
Spojrzenie kliniczne
Ueli Grunder, Peter Schupbach
Przypadki kliniczne pokazały, że zastosowanie przeszczepów podnabłonkowej tkanki łącznej prowadzi do znacznego zwiększenia objętości tkanek miękkich u określonych pacjentów. Obecnie nie można wyjaśnić tego zjawiska. Artykuł pokazuje, jak mało jeszcze wiadomo o dokładnych procesach towarzyszących temu zjawisku. Obecnie implantologia nie koncentruje się już tak bardzo na osseointegracji implantów, ale raczej na optymalizacji okołowszczepowych tkanek miękkich. Aspekt ten jest szczególnie ważny w strefie estetycznej. Oczywiście nadal należy dążyć do zachowania kości wokół implantu, jednak ogromną rolę odgrywa także jakość i ilość kołnierza tkanek miękkich otaczających implant. Nierzadko konieczna jest augmentacja tkanek miękkich. W artykule opisano różne punkty czasowe przeprowadzania zabiegów augmentacyjnych w zakresie dziąsła.

39 Stefan Fickl

Zarządzanie tkankami miękkimi w strefie estetycznej przed, podczas i po implantacji
Obecnie implantologia nie koncentruje się już tak bardzo na osseointegracji implantów, ale raczej na optymalizacji okołowszczepowych tkanek miękkich. Aspekt ten jest szczególnie ważny w strefie estetycznej. Oczywiście nadal należy dążyć do zachowania kości wokół implantu, jednak ogromną rolę odgrywa także jakość i ilość kołnierza tkanek miękkich otaczających implant. Nierzadko konieczna jest augmentacja tkanek miękkich. W artykule opisano różne punkty czasowe przeprowadzania zabiegów augmentacyjnych w zakresie dziąsła.

57 Korygowanie problemów estetycznych w przypadku pojedynczych implantów w odcinku przednim: leczenie interdyscyplinarne
Arndt Happe, Sarah Maria Blender, Christina Maubach, Katharina Kuhn, Ralph G. Luthardt
Chociaż nowoczesne metody cyfrowe służące diagnostyce, planowaniu oraz realizacji leczenia implantologicznego są bardzo pewne i dokładne, również tutaj mogą pojawić się powikłania estetyczne. Zwykle są to recesje tkanek miękkich, nieodpowiednia wielkość brodawek międzyzębowych i przebarwienia wynikające z prześwitywania struktury implantów. Ich przyczyny mogą być różne, a niektóre z nich to nieodpowiednia pozycja implantów, niepełna augmentacja i powikłania chirurgiczne. Istotny wpływ mogą mieć także komponenty chirurgiczne o niekorzystnym kształcie. W artykule opisano dwa przypadki, które udało się rozwiązać poprzez połączenie zabiegów chirurgicznych na przyzębiu oraz implantoprotetycznych.

69  Najpierw pomyśl, potem tnij!
Artykuł przeglądowy na temat rodzajów cięć w chirurgii stomatologicznej
Nikolas Ernst, Karl Andreas Schlegel
Zadaniem cięcia jest utworzenie dostępu do obszaru zabiegowego. Już ten etap może decydować o powodzeniu lub niepowodzeniu leczenia, dlatego w ramach planowania zabiegu należy wcześniej uwzględnić rodzaj, zakres i przebieg cięcia, a także ewentualne komplikacje. Cięcie zawsze wiąże się z powstaniem blizny. Wybierając rodzaj cięcia należy uwzględnić zarówno aspekty estetyczne, jak i anatomiczne. Niewystarczające ukrwienie płata zagraża prawidłowemu gojeniu i może sprzyjać wystąpieniu komplikacji, a także blizn, które również mogą zaburzać ukrwienie określonych obszarów. Ponadto ogólnie wiadomo, że o długoczasowym sukcesie implantu współdecyduje także obecność wystarczającej strefy dziąsła skeratynizowanego. Jeżeli nie jest ona odpowiednia, należy ją utworzyć przeprowadzając zabiegi augmentacyjne lub plastyczne z przesunięciem płata, w przeciwnym razie może pojawić się zapalenie błony śluzowej, a następnie zapalenie tkanek okołowszczepowych.