165 Leczenie regeneracyjne okołowszczepowych ubytków tkanek twardych
Koncepcja Witteńska
Anton Friedmann, Hakan Bilhan, Hanan Al Ghawi-Begovic, Rico Jung, Daniel Diehl

Leczenie okołowszczepowych ubytków kostnych odbywa się dwuetapowo. Podczas pierwszego etapu następuje jak najdokładniejsze oczyszczenie ubytku i odsłoniętej powierzchni implantu, podczas drugiego przeprowadza się działania w zakresie tkanek miękkich oraz całej przestrzeni wokół ubytku. Do oczyszczenia ubytku można zastosować wiele różnych preparatów i metod, od tych światłoutwardzalnych aż do dezynfekcji powierzchniowej z dodatkowym zastosowaniem środków aseptycznych. Jeżeli celem jest regeneracja istniejącego ubytku kostnego, można zastosować różne biomateriały i ich kombinacje. Koncepcja Witteńska opiera się na aseptycznym działaniu żelu zawierającego podchloryn sodu, stosowanego wraz z piaskarką z płaszczem wodnym do oczyszczania implantów. Do regeneracji ubytku używa się usieciowanego kwasu hialuronowego wraz z usieciowaną matrycą kolagenową. Koncepcja przewiduje pozostawienie nadbudowy i tkanek miękkich w obszarze wyłaniania, aby uzyskać adaptację implantu. Świadomie rezygnuje się z plastyki implantu oraz ze zdejmowania nadbudowy. W artykule omówiono diagnostykę kliniczną i radiologiczną na podstawie dwóch przypadków.

177 Brak długoczasowej stabilności wokół implantów po sterowanej regeneracji kości
Patrick R. Schmidlin, Kai R. Fischer

Implanty to obecnie standardowy element zaopatrzenia pacjentów z bezzębiem. Często, zwłaszcza w przypadku wcześniejszej utraty kości w wyniku zapalenia przyzębia czy urazu, zachodzi konieczność zrekonstruowania kości. Sprawdzoną metodą okazała się tutaj sterowana regeneracja kości (guided bone regeneration, GBR). Częstym powikłaniem jest jednak zapalenie tkanek okołowszczepowych, którego leczenie stanowi nie lada wyzwanie. Czasami spotykamy się także z utratą kości o podłożu niezapalnym, którego przyczyn nie udało się do tej pory wyjaśnić. Pewną rolę może odgrywać kliniczne bezobjawowe niepowodzenie augmentacji kości. W artykule omówiono w oparciu o naukowe podstawy GBR taką właśnie degeneracyjną utratę kości lub – mówiąc prowokacyjne – z języka angielskiego periaugmentose, czyli periaugmentoza.

189 Jednoczasowa augmentacja wyrostka zębodołowego i periodontologiczna terapia regeneracyjna wykorzystująca rekombinowany ludzki płytkopochodny czynnik wzrostu BB (rhPDGF-BB): opis przypadku
Istvan A. Urban, Andrea Ravida, Muhammad H. A. Saleh, Lorenzo Tavelli, Gustavo Avila-Ortiz

Znaczne ubytki wyrostka w połączeniu z utratą przyczepu przyzębia mogą stanowić poważne wyzwanie kliniczne w kontekście leczenia implantologicznego. W opisie przypadku przedstawiono postępowanie przy złożonym ubytku w strefie estetycznej z zastosowaniem augmentacji wyrostka i periodontologicznej terapii regeneracyjnej wykorzystującej materiał biologiczny. Ogólnie zdrowy 55-letni mężczyzna ze zdiagnozowanym peri-implantitis w szczęce w miejscu lewego siekacza przyśrodkowego, ze znaczną utratą kości na powierzchni mezjalnej lewego siekacza bocznego szczęki został poddany kilku zabiegom chirurgicznym w celu uzyskania jednoczasowej pionowej augmentacji wyrostka i regeneracji przyzębia. Zabiegi te obejmowały usunięcie implantu, augmentację kości przy użyciu łączonego przeszczepu kostnego (kość autogenna + cząsteczki ksenograftu) oraz bioaktywne białko (rekombinowany ludzki płytkopochodny czynnik wzrostu; recombinant human platelet-derived growth factor-BB, rhPDGF-BB), augmentację tkanek miękkich przeszczepami tkanki łącznej oraz augmentację skeratynizowanej błony śluzowej wokół implantu poprzez pasek przeszczepu dziąsłowego na powierzchni przedsionkoweji ksenogennej matrycy kolagenowej. Uzyskano znaczny pionowy przyrost kości oraz przyczep kliniczny, co pozwoliło na odroczone wprowadzenie implantu, a następnie wykonanie uzupełnienia protetycznego wspartego na implancie. Przedstawiony opis przypadku pokazuje, w jaki sposób jednoczesna pionowa augmentacja wyrostka i regeneracja przyzębia mogą zostać osiągnięte w trudnych sytuacjach klinicznych. Kluczowymi czynnikami, które należy wziąć pod uwagę w takich przypadkach są poziom kości proksymalnej, ruchomość zęba, kształt płata chirurgicznego oraz zarządzanie nim, wybór biomateriału i odpowiednia sekwencja leczenia.

199 Cyfrowy wycisk
Ingo Baresel

Etapy cyfrowe w laboratoriach protetycznych znane są już od wielu lat. W gabinetach stomatologicznych coraz częściej wykorzystuje się skanery wewnątrzustne, które pozwalają zastąpić etapy analogowe – czyli tradycyjne wyciski. Szczególnie w przypadku pobierania wycisków implantów tradycyjne metody są bardzo wymagające pod względem technicznym i obarczone wysokim ryzykiem błędów. Pojawia się zatem pytanie, czy istnieje możliwość pobrania cyfrowego wycisku implantów oraz uproszczenia i standaryzacji tego etapu. Należy pamiętać, że również w przypadku etapów cyfrowych konieczna jest odpowiednia wiedza i doświadczenie, aby otrzymać właściwą dokładność.

207 Znaczenie „magicznego kwadratu” przy zabiegu implantacji natychmiastowej i wykonaniu tymczasowego uzupełnienia protetycznego
José Carlos Martins da Rosa, Ariádene Cristina Pértile de Oliveira Rosa

Wraz ze zmieniającymi się oczekiwaniami dotyczącymi leczenia stomatologicznego estetyka stała się istotnym czynnikiem definiującym udaną rehabilitację z wykorzystaniem implantów. Stabilność konturów dziąsła, a także kolor i struktura otaczających tkanek są kluczowe dla długoterminowego utrzymania zadowalających rezultatów leczenia implantologicznego. Celem artykułu jest wykazanie korelacji pomiędzy trójwymiarową pozycją implantu i protokołem zarządzania sąsiednimi tkankami a długoczasowym utrzymaniem wyników natychmiastowej implantacji poekstrakcyjnej; przedstawiono 12 przypadków klinicznych, ze średnim okresem obserwacji wynoszącym 21,91 miesięcy, w celu zaprezentowania koncepcji „magicznego kwadratu” (magic square, MS), który oznacza okolicę tworzącą się w przyszyjkowej części implantu po osiągnięciu idealnej trójwymiarowej pozycji implantu. Pozycja ta to 3 mm w płaszczyźnie koronowo-wierzchołkowej od platformy implantu do brzegu dziąsłowego z zachowaniem 3 mm grubości przedsionkowo-podniebiennej blaszki kostnej (tj. przerwa pomiędzy tkankami od powierzchni przedsionkowej implantu do zewnętrznej powierzchni przedsionkowej blaszki kostnej) oraz przestrzeń pomiędzy tkankami miękkimi wynosząca ≥ 3 mm w części przyszyjkowej implantu. Uzyskanie MS sprzyja wzrostowi tkanek i tworzeniu grubszego wyrostka kostnego przy implancie, co zapewnia stabilność wyników leczenia w czasie.

223 Technika socket shield z poszerzeniem w obszarze stycznym w przypadku zębów jednokorzeniowych
Snjezana Pohl, Udatta Kher, Maurice Albert Salama, Mia Buljan

Klasyczna technika socket shield rozciąga się od mezjalnej do dystalnej krawędzi zęba. Odmiany w kształcie liter C, L i styczne posiadają poszerzenie w obszarze stycznym, pozwalające zachować tkanki twarde i miękkie w tym miejscu. Jest to szczególnie korzystne w przypadku implantacji obok wprowadzonego wcześniej implantu lub sąsiadujących ze sobą braków zębowych. Najczęstszym powikłaniem w przypadku zabiegów socket shield jest wewnętrzna ekspozycja tarczy. Warunki anatomiczne, takie jak łukowatość wyrostka zębodołowego i owalny kształt zębodołu niektórych zębów podwyższają ryzyko wewnętrznej ekspozycji, niezauważonego przemieszczenia lub złamania tarczy podczas wprowadzania implantu w jej obszarze stycznym. W artykule zaprezentowano wytyczne dotyczące wskazań dla poszerzenia tarczy w obszarze stycznym, preparacji w ramach zastosowania techniki socket shield oraz wyboru komponentów implantologicznych i protetycznych.

233 Ocena kliniczna i radiologiczna w pełni stożkowego implantu wprowadzonego natychmiastowo w strefie estetycznej
Daniele Cardaropoli, Lorenzo Tamagnone, Alessandro Roffredo, Andrea De Maria

Niedawno opracowany w pełni stożkowy implant został zastosowany w chirurgii implantologicznej w trudnych sytuacjach klinicznych oraz w celu zwiększenia stabilizacji pierwotnej. Dwadzieścia pojedynczych implantów wprowadzono w zębodoły poekstrakcyjne w szczęce, od przedtrzonowca do przedtrzonowca i natychmiastowo odbudowano. W trakcie 12-miesięcznego czasu obserwacji oceniono poziom kości brzeżnej (marginal bone level, MBL) oraz głębokość sondowania (probing depth, PD). Wszystkie implanty zintegrowały się z kością, osiągając 100% odsetek sukcesu. Różnica w MBL pomiędzy momentem wprowadzenia implantu i po roku wynosiła 0,2 ± 0,04 mm, a PD 2,82 ± 0,51 po roku. Przedstawione tutaj dane potwierdzają możliwość zastosowania w pełni stożkowych implantów w implantacji natychmiastowej oraz podczas natychmiastowego wykonania uzupełnienia tymczasowego w przypadku odbudowy pojedynczych zębów w strefie estetycznej.