SPIS TREŚCI

85 Zatoka szczękowa jako ryzykowna struktura anatomiczna w szczęce 
Puria Parvini, Ausra Ramanuskaite, Caroline Treitz, Amira Begic, Robert Sader, Frank Schwarz, Karina Obreja

Perforację zatoki szczękowej od strony jamy ustnej określamy jako połączenie ustno-zatokowe. Skutkiem takiego jatrogennego lub patologicznego zdarzenia jest powstanie wrót, które już po krótkim czasie mogą spowodować przedostanie się bakterii jamy ustnej do zatoki szczękowej. Wykazano, że już 20 godzin po otwarciu zatoki szczękowej w 72% przypadków mogą pojawić się reakcje zapalne ze strony pokrywającej ją błony śluzowej. Z tego względu należy natychmiast pokryć powstałe połączenie z zatoką szczękową. W celu zamknięcia takiego połączenia można zastosować wiele opisanych metod, łącznie z wykorzystaniem pozyskanego miejscowo lub zewnątrzustnie płata tkanek miękkich. Do innych technik stosowanych w takich sytuacjach zaliczamy przeszczepy autologiczne, materiały allogenne i ksenogenne, alloplastyczne oraz inne metody, takie jak sterowana regeneracja tkanek (guided tissue regeneration, GTR), pokrycie z wykorzystaniem fibryny bogatopłytkowej (platelet-rich fibrin, PRF) lub implantację natychmiastową. Celem artykułu jest zaprezentowanie przeglądu różnych możliwości pokrywania takich perforacji.

103 Dopoliczkowe przesunięcie uszypułowanego płata podniebiennego w celu zamknięcia rany po augmentacji wyrostka zębodołowego
Snježana Pohl, Maurice Salama, Pantelis Petrakakis

Jedną ze standardowych metod zamykania rany po augmentacji wyrostka zębodołowego jest dokoronowe przesunięcie płata. Zabieg ten skutkuje przemieszczeniem połączenia śluzówkowo-dziąsłowego i spłyceniem przedsionka. W szczęce dopoliczkowe przesunięcie płata podniebiennego może być zastosowane przy pierwotnym zamknięciu rany po augmentacji wyrostka. Przecięta część tkanki łącznej z podniebienia pozostaje odsłonięta, dzięki czemu eliminuje lub zmniejsza wielkość dokoronowego przesunięcia płata i zwiększa ilość dziąsła skeratynizowanego. W połączeniu ze sterowaną regeneracją tkanek miękkich taki projekt płata pozwala na trójwymiarową augmentację tkanek wokół implantu.

111 Nowa definicja dziąsła przyczepionego wokół zęba i implantu w miejscach zdrowych oraz zmienionych chorobowo
Dennis Tarnow, Mark Hochman, Stephen Chu, Paul Fletcher

Istnieje konieczność zmodyfikowania definicji dziąsła przyczepionego (attached gingiva, AG) w odniesieniu do zdrowych i chorobowo zmienionych zębów oraz implantów. Nowa definicja składa się z dwóch części: część A, kiedy szerokość biologiczna znajduje się ponad grzbietem wyrostka zębodołowego (przyczep nabłonkowy i włókna dziąsłowe), jest przymocowana do zdrowego zęba lub implantu na poziomie tkanek, a obszar AG jest mierzony od podstawy szczeliny dziąsłowej do granicy śluzówkowo-dziąsłowej (mucogingival junction, MGJ); część B, kiedy szerokość biologiczna znajduje się poniżej grzbietu wyrostka zębodołowego – jak w przypadku ubytków śródkostnych w zębach dotkniętych chorobą przyzębia, implantów z zajętym przyzębiem na poziomie tkanek oraz na poziomie kości, wprowadzonych na wysokości lub poniżej grzbietu wyrostka, a obszar AG jest mierzony od grzbietu wyrostka (nie podstawy szczeliny) do MGJ. Następnie dokładnie omówiono zagadnienia dotyczące tego, gdzie właściwie znajduje się AG wokół zęba i w różnych typach implantów oraz kliniczne znaczenie tych różnic.

119 Zaktualizowane drzewo decyzyjne dla pionowej augmentacji kości
Craig M. Misch, Hussein Basma, Maggie A. Misch-Haring, Hom-Lay Wang

Zabiegi pionowej augmentacji kości (vertical bone augmentation, VBA) stosowane w celu wprowadzenia implantu stanowią wyzwanie biologiczne i techniczne. Przeglądy piśmiennictwa oraz metaanalizy dotyczące VBA nie przedstawiły zabiegów chirurgicznych, które zapewniają lepsze wyniki leczenia pionowych ubytków wyrostka zębodołowego. Dlatego opracowano drzewo decyzyjne, aby pomóc lekarzom w wyborze metody leczenia w oparciu o doniesienia dotyczące pionowego zwiększenia poziomu kości (< 5 mm, 5 do 8 mm, > 8 mm). Wybór danej techniki zabiegowej zależy również od innych czynników, w tym wielkości i morfologii ubytku, lokalizacji oraz preferencji lekarza oraz pacjenta. Lekarze powinni rozważyć zalety i wady każdej z metod w zależności od konkretnej sytuacji klinicznej oraz wybrać metodę obarczoną najmniejszą liczbą powikłań, niskimi kosztami, a także najwyższym prawdopodobieństwem sukcesu. 

131 Wpływ trójwymiarowej pozycji implantu na kształt profilu wyłaniania
Jonathan Esquivel, Ramón Gómez Meda, Markus B. Blatz

Pozycja implantu i grubość tkanek miękkich mają bezpośredni wpływ na kształt łącznika implantu. Celem jest osadzenie implantu w optymalnej pozycji tak, aby zachować sąsiadującą kość i tkanki miękkie. Kiedy implant nie jest idealnie umieszczony, należy wykonać modyfikację łącznika oraz odbudowy protetycznej, co może mieć wpływ na estetykę docelowego uzupełnienia tymczasowego lub zaburzać środowisko biologiczne kości i tkanek. Artykuł przedstawia i wyjaśnia wpływ różnych pozycji implantów na projekt profilu wyłaniania w celu pomocy lekarzowi w zaplanowaniu leczenia w różnych sytuacjach klinicznych.

139 Cyfrowa organizacja pracy w planowaniu postępowania interdyscyplinarnego
Luc Rutten, Patrick Rutten

W artykule omówiono koncepcje protetyczne oraz postępowanie z implantami w strefie estetycznej w celu uzyskania optymalnej długoczasowej estetyki i stabilizacji. Szczególną uwagę zwrócono na zrozumienie i wykorzystanie czynników biologicznych oraz techniki dentystycznej, które mają wpływ na wyniki leczenia. Autorzy badają nowy, ekscytujący świat cyfrowej stomatologii, który odmienił stomatologię estetyczną, technikę dentystyczną oraz chirurgię. Cyfrowa organizacja pracy umożliwia uzyskanie perfekcji w różnych rodzajach uzupełnień protetycznych, zapewniając wysoką jakość przy jednoczesnym zachowaniu niezwykle naturalnego wyglądu. Najnowsze osiągnięcia w dziedzinie systemów cyfrowych pozwoliły na uzyskanie większej przewidywalności i precyzji wyników, a także większej dokładności, co z kolei pozwala na powstanie projektów lepszej jakości. Dzięki cyfryzacji skróceniu uległ również czas leczenia stomatologicznego oraz procedur technicznych. Przejście z analogowej na cyfrową organizację pracy wymaga zmiany dotychczasowego podejścia. Techniki poprawiające codzienną pracę w gabinecie i w laboratorium łączą zaawansowane technologie CAD/CAM z modelami drukowanymi w 3D oraz estetycznymi, ceramicznymi uzupełnieniami protetycznymi. Podejście interdyscyplinarne przedstawione w artykule jest kluczowe do opracowania optymalnego postępowania w każdym przypadku.