SPIS TREŚCI

245 Pokrycie pojedynczej recesji z zastosowaniem techniki dokoronowego przesunięcia płata z bocznymi cięciami odciążającymi
Sohar Flisfisch
Pokrycie recesji zębów przednich szczęki musi często spełniać nie tylko wymagania biologiczne, takie jak pogrubienie i poszerzenie tkanek, ale także estetyczne oczekiwania pacjenta. Dlatego celem pokrycia takiej recesji jest brak blizny i idealne dopasowanie do otaczających tkanek pod względem koloru, kształtu oraz struktury. W przedstawionym opisie przypadku, w oparciu o technikę Zucchelli i De Sanctis dla większej liczby recesji, zrezygnowano w przypadku pojedynczej recesji z pionowych cięć odciążających, uzyskując dzięki temu stabilny rezultat estetyczny.

255  Postępowanie w przypadku zakrzywionych ubytków kostnych w odcinku przednim szczęki za pomocą zginania kości
techniką rozszczepienia bloku kostnego wg Kerfed Khoury
Howard Gluckman
Utrata zębów powoduje nieuniknioną resorpcję kości wyrostka zębodołowego. W odcinku przednim łuku zębodołowego zakrzywiona anatomia powoduje dodatkowe trudności w odbudowie. Obszary te często wymagają kształtowania membran i wielu bloków kostnych wykorzystywanych w złożonych zabiegach chirurgicznych, aby skompensować tę krzywiznę. Technika rozszczepienia bloku kostnego (split bone block technique, SBBT) jest z powodzeniem stosowana w złożonych przypadkach klinicznych. Jednakże brak możliwości utworzenia krzywizny z bloku kostnego oznacza, że potrzebne są większe ilości kości lub membran, aby to skompensować. Zginanie kości w oparciu o starożytną technikę zginania drewna, znaną jako kerfing, zostało zaproponowane w celu ukształtowania sztywnych płytek SBB, aby odtworzyć naturalną anatomię łuku w odcinku przednim. U trzech pacjentów, u których stwierdzono destrukcję kości w odcinku przednim szczęki przeprowadzono zabieg augmentacji kości przed wprowadzeniem implantu z wykorzystaniem techniki SBBT połączonej z kerfingiem. Płytki kostne zostały z powodzeniem dogięte do kształtu szczęki bez szkodliwych efektów. Wszystkie przeszczepy kostne zagoiły się bez zdarzeń niepożądanych, a krzywizna kości została z powodzeniem odtworzona. Nie zaobserwowano żadnych powikłań. Implantację przeprowadzono po 4 miesiącach, a odbudowę docelową wykonano po 7 do 9 miesiącach. Ocena kliniczna i radiologiczna została przeprowadzona po roku. Pełna indywidualizacja płytek kości autogennej była możliwa dzięki kerfingowi. Zastosowanie tej metody pozwoliło na uzyskanie idealnej krzywizny kości oraz kształtu wargowej i podniebiennej powierzchni odcinka przedniego szczęki. Dodatkowo umożliwiło to umieszczenie implantu w idealnej pozycji przy ograniczonej objętości pobranej kości i zmniejszyło konieczność augmentacji tkanek miękkich w celu odtworzenia krzywizny. Technika ta sprzyja ścisłemu dopasowaniu płytek kostnych, których kształt odpowiada anatomicznej krzywiźnie przedniej części szczęki i prowadzi do optymalnego gojenia oraz doskonałej regeneracji szerokości wyrostka. Zasada ta może być cenna przy leczeniu złożonych ubytków anatomicznych.

265  Ponowne otwarcie zatoki miesiąc po rozległej perforacji błony śluzowej podczas augmentacji dna zatoki szczękowej: retrospektywna analiza kliniczna i radiologiczna
Laurent Ohayon, Massimo Del Fabbro
Celem analizy retrospektywnej jest ocena wyników klinicznych i radiologicznych skróconego protokołu (z zastosowaniem dostępu bocznego) wczesnego ponownego chirurgicznego otwarcia zatoki po rozległej perforacji błony śluzowej, która wystąpiła podczas zabiegu augmentacji zatoki szczękowej (z dostępu bocznego) przeprowadzonego w celu leczenia pacjentów z atroficznym odcinkiem bocznym szczęki. Pomiędzy majem 2015 roku a październikiem 2020 roku siedmiu pacjentów zostało poddanych ponownemu zabiegowi z dostępu bocznego przeprowadzonemu miesiąc po rozległej perforacji błony śluzowej zatoki, do której doszło podczas zabiegu augmentacji dna zatoki z dostępu bocznego. U wszystkich pacjentów wysokość resztkowej kości pod dnem zatoki w odcinku bocznym szczęki wynosiła < 3 mm. Podczas powtórnego zabiegu u wszystkich pacjentów błona śluzowa zatoki została uniesiona bez żadnych trudności za pomocą ręcznych tępych dźwigni lub narzędzi piezoelektrycznych, a wysokość dna zatoki została augmentowana materiałem kościozastępczym w formie granulatu. Nie wystąpiły kolejne perforacje, a w okresie obserwacji wynoszącym 18 miesięcy do 6 lat nie odnotowano żadnych powikłań. Miesięczny okres oczekiwania po pierwszym zabiegu pozwala na łatwe odwarstwienie błony śluzowej oraz brak powikłań. Taki czas jest realny do wykonania ponownego zabiegu po wystąpieniu rozległej perforacji błony śluzowej zatoki.

271 Transplantacja zęba jako alternatywa dla implantacji
Autotransplantacja zatrzymanych kłów szczęki
Puria Parvini, Caroline Treitz, Frank Schwarz, Robert Sader, Katrina Obreja
Autogenna transplantacja zęba jest uznawana obecnie za alternatywę dla rekonstrukcji protetycznych na implantach oraz ortodontycznego zamykania braków. Skutecznie można przeszczepiać zęby mądrości, mleczne kły i przemieszczone kły stałe. Pod względem biologicznym mogą one zastępować brakujące lub niemożliwe do zachowania zęby. Szczególnie u pacjentów z niezakończonym procesem wzrostu kośćca autogenna transplantacja zęba niesie za sobą korzyści pod względem zachowania tkanek twardych i miękkich w fazie rozwoju. Ważna dla prognozy sukcesu jest przede wszystkim diagnostyka kliniczna i radiologiczna oraz planowanie chirurgiczne.

279 Implant ceramiczny czy tytanowy – który implant w 2023 roku?
Michael Gahlert, Stefan Röhling
Zaletą implantów ceramicznych w porównaniu z implantami tytanowymi jest przede wszystkim kwestia związana z tkankami miękkimi, ponieważ badania wykazały, że tworzenie biofilmu na implantach ceramicznych może być potencjalnie trudniejsze, ponadto powodują mniejsze przebarwienie tkanek okołowszczepowych. W badaniach klinicznych udowodniono, że jednoczęściowe implanty ceramiczne charakteryzują się wysokim odsetkiem przetrwania i niewielkim zanikiem kości brzeżnej w okresie obserwacji do 10 lat, a wartości te są porównywalne z implantami tytanowymi. Jak dotąd istnieje niewiele systematycznych danych dla dwuczęściowych implantów ceramicznych. W badaniach eksperymentalnych udało się jednak wykazać, że możliwe jest wykonanie niezawodnych łączników przykręcanych, które można stosować w warunkach klinicznych. Ponadto dostępne dotąd badania kliniczne z okresem obserwacji do 5 lat pokazują wysoki odsetek przetrwania i sukcesu, który jest porównywalny ze sprawdzonymi implantami tytanowymi. Dlatego jedno- i dwuczęściowe implanty ceramiczne można uznać za alternatywę dla implantów tytanowych. Należy jednak poinformować pacjenta, że jak dotąd istnieje niewiele długoterminowych danych klinicznych dla systemów dwuczęściowych.

287 Implanty hybrydowe jako rzeczywista alternatywa dla implantów cyrkonowych
Claudio Cacaci, Peter Randelzhofer
Implanty zębowe z tytanu są obecnie uznane naukowo i codziennie sprawdzają się w zastosowaniu klinicznym. Badania potwierdzają ich długą żywotność i niezawodność. Poszukiwania materiałów bardziej biokompatybilnych doprowadziły do opracowania surowców w kolorze zęba przeznaczonych do wykonywania implantów. Dwutlenek cyrkonu stabilizowany itrem uzyskał w badaniach porównywalne wyniki pod względem integracji tkankowej. Dobre wyniki długoterminowe materiał ten uzyskał jednak tylko dla implantów jednoczęściowych, co znacznie ogranicza spektrum zastosowania klinicznego. Aby zwiększyć to pole, konieczne jest opracowanie dwuczęściowych przykręcanych systemów implantologicznych z ceramiki. Jak dotąd nie udało się jednak rozwiązać problemów biomechanicznych, brakuje jakichkolwiek danych na ten temat. Coraz większą rolę odgrywają w biomedycynie technologie pokrywania metali odpowiednimi powłokami. Metody te, prowadzące do powstania struktur krystalograficznych na powierzchniach metalu, mogą znacznie ulepszyć takie właściwości tytanu, jak twardość powierzchni, odporność na korozję, cechy trybomechaniczne i biokompatybilność. Rezultatem są tzw. implanty hybrydowe, które dzięki tej technologii mogą łączyć w sobie mechaniczne i strukturalne właściwości implantu tytanowego z indywidualnymi cechami powłoki ceramicznej pod względem wpływu na otoczenie biologiczne. W praktyce klinicznej można je z powodzeniem stosować we wszystkich wskazaniach, a problemy mechaniczne znane z dwuczęściowych implantów ceramicznych ich nie dotyczą.

301  Odbudowy protetyczne na implantach ceramicznych
Jens Tartsch

Szybki wzrost popularności implantów z dwutlenku cyrkonu sprawia, że coraz bardziej istotne staje się ich zaopatrzenie protetyczne. Pierwszym etapem wykonania uzupełnienia protetycznego jest już prawidłowe wprowadzenie implantów. Należy uwzględnić szczególne cechy konstrukcyjne implantów, a także właściwości materiałowe różniące je od tytanu. Protokoły protetyczne są tutaj jeszcze nadal zależne od systemu i nie można sformułować uogólniających wniosków w tym zakresie. Implanty jednoczęściowe wymagają innych metod niż implanty dwuczęściowe. Te drugie wykorzystywane są do wykonywania uzupełnień w postaci koron pojedynczych oraz rekonstrukcji stałych i są bardzo zbliżone do implantów tytanowych. Nawet wówczas, gdy liczba danych jest niewielka, to uzyskane wyniki są bardzo zbliżone. W przypadku uzupełnień ruchomych dane ograniczają się do opisów przypadków, można jednak wykonywać określone uzupełnienia protetyczne. W artykule opisano najważniejsze podstawy pracy z dwutlenkiem cyrkonu, przedstawiono dostępne obecnie dane, wykazano różnice pomiędzy implantami jedno- i dwuczęściowymi, a na podstawie opisów przypadków przytoczono istotne informacje dotyczące protetycznego zaopatrzenia poszczególnych grup implantów.