SPIS TREŚCI

165 Odczarowanie okostnej – czyli dlaczego nie jest to najlepsza błona
Dietmar Weng
Okostna jest uznawana w wielu ważnych źródłach naukowych za najlepszą błonę. W zaprezentowanym artykule przeglądowym zebrano informacje na temat budowy okostnej oraz jej fizjologicznej funkcji, a także problemy, które pojawiają się w przypadku stosowania jako elementu zastępczego dla membrany w ramach zabiegów augmentacyjnych w leczeniu implantologicznym. Na podstawie wielu badań można stwierdzić, że okostna nie posiada zarówno wymaganych właściwości mechanicznych, jak i potencjału komórkowego, aby stanowić odpowiedni materiał błonozastępczy. W kontekście celu regeneracji kości okołowszczepowej, uniesioną z kości okostną należy traktować jako co prawda bogatą we włókna, ale komórkową tkankę łączną, zwłaszcza jeżeli została podcięta. Oznacza to, że w obszarze ubytku znajdą się niepożądane komórki tkanki łącznej.

171 Koncepcje zapobiegania i leczenia peri-implantitis – implikacje implantologiczne
Część 1: Profilaktyka
Ingmar Staufelbiel, Philip L. Keeve
W implantologii stomatologicznej coraz częściej spotykamy pewne strefy problemowe, zależne od pacjenta czy rozpoznania (brak przestrzegania zaleceń terapeutycznych, pogorszone warunki anatomiczne). Prowadzi to do zwiększenia odsetka powikłań i częstszego występowania zapalenia tkanek okołowszczepowych. Koncepcje zapobiegania i leczenia peri-implantitis stanowią stały element każdej praktyki stomatologicznej, a zwłaszcza tej zajmującej się leczeniem implantologicznym. Profilaktyka pierwotna, obejmująca przedimplantologiczne leczenie zębów i tkanek przyzębia pozostałych zębów, odpowiednie planowanie implantologiczne, zabieg chirurgiczny oraz rehabilitację protetyczną mogłaby przyczynić się do znacznego zredukowania częstotliwości występowania peri-implantitis.

179 Uzyskanie przewidywalnych rezultatów estetycznych w przypadku kompleksowego leczenia młodego pacjenta z wrodzonym brakiem siekacza przyśrodkowego
Arndt Happe, Anja Krüssmann, Leonie Debring
Kompleksowe podejście do sytuacji klinicznej zastosowane w tym artykule poprawiło przewidywalność różnych zabiegów leczniczych z zakresu ortodoncji, implantologii, periodontologii oraz stomatologii odtwórczej.

195 Cyfrowe wykonywanie tymczasowych uzupełnień protetycznych wspartych na implantach przed implantacją: seria przypadków klinicznych
Adam Hamilton, Barbara Obermaier, Simon Doliveux, William Matthew Negreiros, Muhsen Alnasser, German O. Gallucci
W przedstawionej serii przypadków przeanalizowano czynniki wpływające na skuteczne osadzenie uzupełnień tymczasowych na implantach wykonanych w technologii CAD/CAM, które zostały przygotowane na podstawie wirtualnie zaplanowanej pozycji implantu jeszcze przed przeprowadzeniem implantacji nawigowanej cyfrowo. Informacje zostały pozyskane od pacjentów, u których na potrzeby przygotowania pojedynczego uzupełnienia wspartego na implancie wykonano cyfrową tomografię objętościową oraz skan wewnątrzustny, a dane importowano do oprogramowania przeznaczonego do planowania implantologicznego. Narzędzie synchronizacyjne nawiązuje połączenie pomiędzy oprogramowaniem do planowania implantów a oprogramowaniem CAD, w którym przygotowuje się cyfrowe diagnostyczne ustawienie zębów o odpowiednich rozmiarach i przy odpowiedniej architekturze tkanek miękkich. Po zakończeniu wirtualnego planowania przeniesiono ustaloną pozycję implantu do oprogramowania CAD, gdzie zaprojektowano uzupełnienie, a następnie przesłano do wykonania. Po implantacji nawigowanej wykonane wstępnie uzupełnienie tymczasowe umieszcza się w jamie ustnej jeszcze w dniu wprowadzenia implantu, natomiast jeżeli wskazane było obciążenie opóźnione lub wgajanie w stanie pokrytym, uzupełnienie osadzono po fazie wgajania. Do analizy oraz oceny użyto statystyki opisowej i testu Z dla dwóch proporcji. Kryteria włączające do badania spełniło w sumie 23 pacjentów zaopatrzonych w 28 pojedynczych implantów. Wymodelowano i wykonano cyfrowo 19 indywidualnych elementów kształtujących dziąsło oraz 10 koron tymczasowych dla 29 uzupełnień. Nie stwierdzono żadnych różnic istotnych statystycznie dla porównywanych zmiennych. Podsumowując, na podstawie wirtualnie zaplanowanej pozycji implantów można z powodzeniem zaprojektować, wykonać i osadzić indywidualne uzupełnienie tymczasowe CAD/CAM, jeżeli implantacja przebiegła w sposób nawigowany.

207 W pełni cyfrowo: warunkowo zdejmowalne rekonstrukcje protetyczne
Trwałe uzupełnienia na implantach w szczęce uwzględniające wiek pacjenta
Stephan Adler, Steffen Kistler, Frank Kistler, Ingo Frank, Jörg Neugebauer
W opisie przypadku zaprezentowano potencjał cyfrowej protetyki stomatologicznej na podstawie mostu na implantach dla łuku górnego. Opisano poszczególne etapy interdyscyplinarnego planowania przy współpracy z lekarzem dentystą, od uzupełnienia tymczasowego aż do uzupełnienia docelowego w postaci podbarwianego farbkami mostu cyrkonowego. Ważnymi aspektami w kontekście zadowolenia pacjenta są przewidywalne prognozy, oszczędność czasu i kosztów oraz wysoki komfort. Decydującymi zaletami jest tutaj duża precyzja metod cyfrowych, a także komponentów stosowanych w takich procedurach.

217 Leczenie protetyczne pacjentów ze stadium IV zapalenia przyzębia
Marco Jäggi, Nicola U. Zitzmann
Rehabilitacja protetyczna zapalenia przyzębia w stadium IV może być dużym wyzwaniem. Utrudnieniem w stadium IV w porównaniu do stadium I–III, oprócz procesów zapalnych, są takie czynniki, jak dysfunkcje narządu żucia, wtórne urazy zgryzowe, przemieszczenia zębów, znaczne ubytki w obrębie wyrostka zębodołowego, utrata wysokości zwarcia oraz utrata zębów z mniej niż 20 pozostałymi zębami lub mniej niż 10 parami zębów przeciwstawnych. Istotne znaczenie dla uzupełnienia protetycznego i sukcesu leczenia ma prawidłowe określenie jego prognozy. Określenie prognozy przy zapaleniu przyzębia stadium IV jest nierzadko bardzo trudne ze względu na jego złożoność. Szczególnie wymagające jest rozróżnienie pomiędzy zębami z wątpliwą prognozą a tymi ze złą, co wymaga podejścia interdyscyplinarnego. W artykule opisano przebieg leczenia pacjentów ze stadium IV zapalenia przyzębia zgodnie z opublikowaną w 2018 roku klasyfikacją chorób przyzębia oraz dyrektywą EFP-S3 z 2022 roku. Omówiono także najważniejsze kwestie stadium IV zapalenia przyzębia. Istotne znaczenie dla leczenia ma dokładne badanie, łącznie z przeanalizowaniem okluzji i funkcji. Omówiono kwestię ruchomości zęba podczas badania, ponieważ często jest ona błędnie interpretowana, co prowadzi do sformułowania złej prognozy. Dla ponownej oceny zębów i planowania leczenia istotnymi aspektami są także kwestie protetyczne, endodontyczne oraz periodontologiczne. Prawidłowe określenie prognozy jest niezbędne, aby po ponownej ocenie zębów filarowych ocenić te, których prognoza jest dobra. Możliwości wykonania uzupełnienia protetycznego są szerokie i dlatego należy omówić z pacjentem ich wady i zalety, aby podjąć odpowiednią decyzję.

231 Rehabilitacja protetyczna z zastosowaniem mostów adhezyjnych u pacjenta ze stadium IV zapalenia przyzębia
Stefan Wolfart, Matthias Kern
W artykule zaprezentowano rehabilitację protetyczną u starszego pacjenta ze stadium IV zapalenia przyzębia, stopień A. W szczęce i w żuchwie występowały skrócone łuki zębowe oraz dodatkowe braki międzyzębowe w żuchwie. Leczenie przeprowadzono 20 lat wcześniej według zaleceń aktualnej europejskiej wytycznej dotyczącej zaopatrzenia protetycznego przy utracie zębów i zapaleniu przyzębia w stadium IV. W opisie przypadku skoncentrowano się głównie na rehabilitacji protetycznej oraz długoczasowym zachowaniu dwóch jednoskrzydłowych mostów adhezyjnych w odcinku przednim żuchwy, którego filary już 20 lat wcześniej charakteryzowały się utratą przyczepu o wielkości około 60–70%. Podczas corocznych wizyt kontrolnych, oprócz podtrzymującego leczenia zapalenia przyzębia, konieczne były niewielkie zabiegi odbudowujące. Zarówno sytuacja periodontologiczna, jak i uzupełnienie protetyczne pozostały przez 20 lat stabilne. Nie doszło do utraty żadnego z zębów.