SPIS TREŚCI
 

85 Estetyczne zabiegi w obrębie okołowszczepowych tkanek miękkich w odcinku przednim w przypadku znacznych ubytków przyzębia
Opis przypadków
Tomohiro Ishikawa, Shunsuke Fukuba
Wykonanie optymalnych rekonstrukcji na implantach w odcinku przednim jest bardzo wymagające pod względem estetycznym. Ważna jest tutaj obecność wystarczającej ilości tkanek twardych i miękkich, podpierających odpowiednio rekonstrukcję, tworzących dla niej odpowiednią ramę, co gwarantuje długoczasowo stabilny efekt czynnościowy oraz estetyczny. Dlatego leczenie stref o znaczeniu estetycznym wymaga odpowiedniego zrozumienia przestrzennych zależności pomiędzy tkankami twardymi i miękkimi. Istnieje wiele dobrze przebadanych, niezawodnych technik pozwalających na złożoną, przestrzenną odbudowę kości, spośród których należy wymienić przede wszystkim sterowaną regenerację kości. Sporo dyskutowano także na temat modyfikacji i korekty ustawienia zębów obok przyszłych implantów. Skuteczną metodą uzyskania dodatkowej ilości tkanek twardych i miękkich w wymiarze pionowym okazała się ostatnio odroczona ekstrakcja po uprzedniej ekstruzji ortodontycznej. Debatowano także nad różnymi sekwencjami leczenia i czasowym przebiegiem łączonych metod zabiegowych. Wykazano, że połączenie działań ortodontycznych z odroczoną ekstrakcją pozwala utworzyć kostne warunki okołowszczepowe, których nie udałoby się uzyskać stosując tradycyjne zabiegi augmentacyjne. Sukces takich zabiegów można osiągnąć tylko przy stabilnych, prawidłowych warunkach periodontologicznych, ponieważ niekontrolowane choroby przyzębia mogą bardzo negatywnie wpłynąć na sukces leczenia. W artykule zaprezentowano kolejność zabiegów w obrębie tkanek twardych i miękkich, które można zrealizować w ramach wykonywania odpowiednich czynnościowych i estetycznych rekonstrukcji na implantach w odcinku przednim z ciężką sytuacją periodontologiczną.

101 Dokoronowe przesunięcie płata z całkowicie zachowaną brodawką dziąsłową (CA-EPP) w leczeniu izolowanego ubytku śródkostnego w celu poprawy stabilności tkanek na powierzchniach przedsionkowej i stycznej: opisy przypadków
Giulio Rasperini, Emilia Kazarian, Serhat Aslan
Chirurgiczne leczenie ubytków śródkostnych może skutkować recesją dziąsła przy sąsiednich zębach. Celem raportu klinicznego jest przedstawienie technik chirurgicznych poprawiających stabilność brzegów dziąsłowych podczas leczenia ubytków śródkostnych z cienkim lub średnim fenotypem dziąsła. Dokoronowe przesunięcie płata z całkowicie zachowaną brodawką dziąsłową (coronally advanced entire papilla preservation, CA-EPP) z przeszczepem łącznotkankowym (connective tissue graft, CTG) zostało wykonane w dwóch różnych przypadkach klinicznych. Zastosowanie tej techniki znacznie poprawiło kliniczne położenie przyczepu na powierzchniach stycznych oraz pozwoliło na zamknięcie kieszeni dziąsłowej bez recesji dziąsła. Płat CA-EPP w połączeniu z CTG może poprawiać stabilność brzegu dziąsłowego i może być zalecany w zabiegach chirurgicznej regeneracji przyzębia.

109 Ambulatoryjna sedacja okołozabiegowa w stomatologii i chirurgii stomatologicznej
Ali Abriani, Stefan Braun, Georg Huber
Ambulatoryjna sedacja okołozabiegowa to sprawdzona koncepcja postępowania, która już od dłuższego czasu stanowi nieodzowny element nowoczesnej stomatologii. Osiągnięcie sukcesu wymaga tutaj prawidłowego wskazania, podstawowej wiedzy farmakologicznej, a także odpowiedniej komunikacji z pacjentem. Bardzo często dochodzi do nieporozumień pomiędzy lekarzem a pacjentem, którym zaradziłoby posiadanie podstawowej wiedzy. Celem artykułu jest zaprezentowanie interdyscyplinarnych doświadczeń, podstawowej wiedzy na temat popularnych środków sedacyjnych i utworzenie bazy działania w momencie przyjęcia skierowanego do gabinetu pacjenta. Zespół składający się z lekarzy dentystów i anestezjologa opracował orientacyjny schemat dla lekarzy stomatologów w kwestii wskazań do znieczulenia miejscowego, sedacji przeprowadzonej przez siebie, przez anestezjologa i narkozy intubacyjnej.

119 Pionowa augmentacja wyrostka zębodołowego z wykorzystaniem błony kolagenowej oraz śrub namiotowych w strefie estetycznej: seria przypadków
Gerardo Chacón, Muhammad H. A. Saleh, Ann Decker, Joseph Y. K. Kan, Hom-Lay Wang
Skuteczna odbudowa znacznie atroficznych wąskich, bezzębnych wyrostków zębodołowych w strefie estetycznej rzadko może być wykonana bez pewnej formy pionowej augmentacji wyrostka (vertical ridge augmentation, VRA). Najlepsze dostępne dowody wskazują, że zabiegi sterowanej regeneracji kości mogą stanowić bardzo przewidywalną metodę o zmniejszonym ryzyku powikłań w porównaniu z innymi metodami. W serii przypadków przedstawiono nowatorską technikę uzyskania przewidywalnej VRA z niskim odsetkiem powikłań przy zastosowaniu śrub namiotowych i usieciowanych błon resorbowalnych. W badaniu udział wzięło łącznie 10 pacjentów (5 mężczyzn, 5 kobiet) ze znacznymi pionowymi ubytkami w strefie estetycznej. Po średnim czasie gojenia wynoszącym 9,3 miesiąca, średnia odbudowa ubytków wynosiła 80%, a średni przyrost kości 6,2 ± 1,61 mm. Tylko w jednym przypadku stwierdzono mniejszą odbudowę kości w miejscu ubytku (50%); przyrost kości w tym przypadku wyniósł 6 mm.

129 Implantacja natychmiastowa z wykorzystaniem autogennego łącznika gojącego
Opis przypadku
Christian Flechsig, Benjamin Kette
Wprowadzenie implantu bezpośrednio po ekstrakcji zęba wiąże się często z resorpcją otaczających tkanek. W artykule opisano implantację natychmiastową w odcinku przednim szczęki przy wysokiej linii uśmiechu. Punktem krytycznym była tutaj grubość wargowej ściany kostnej oraz rozległy ubytek okołowierzchołkowy. Aby zachować aktualny profil wyłaniania i ograniczyć resorpcję blaszki zbitej po ekstrakcji zastosowano autogenny łącznik gojący, którego wykonanie zostało szczegółowo opisane. Dane kliniczne (krwawienie po sondowaniu, głębokość sondowania, zdjęcia rentgenowskie okolicy okołowierzchołkowej i fotografie) gromadzono na przestrzeni 4 lat. Przez cały ten czas odnotowano stabilne warunki w zakresie tkanek miękkich, tkanek okołowszczepowych oraz wskaźnik estetyki różowej (pink esthetic score, PES).

141 Kliniczne zastosowanie mineralno-organicznego resorbowalnego kleju kostnego: pierwszy opis przypadku klinicznego z 3-letnią obserwacją
Michael A. Pikos, Richard J. Miron
Umiejętność lekarzy do odpowiedniego uzyskania stabilizacji pierwotnej w kości pacjenta ma kluczowe znaczenie dla powodzenia implantacji. Liczne schorzenia wymagają od stomatologów przeprowadzenia wieloetapowego leczenia w celu odbudowy niewystarczającej objętości kości przed chirurgicznym wprowadzeniem implantów. W wielu przypadkach implantacja nie jest możliwa z powodu braku stabilizacji pierwotnej. W ostatnim czasie nowatorski mineralno-organiczny resorbowalny kostny biomateriał adhezyjny (mineral-organic resorbable bone adhesive, MORBA) wykazywał obiecujące wyniki w badaniach na zwierzętach. MORBA jest syntetycznym, wstrzykiwalnym, samoutwardzalnym, nośnym biomateriałem adhezyjnym, który wykazuje właściwości pobudzające wzrost kości i łączy kość z kością oraz z metalem w ciągu 10 minut, a także może w pełni zresorbować się w ciągu 30 tygodni. Jego unikalna nowatorska formuła została opracowana na bazie białek biomimetycznych występujących u stworzeń morskich, które posiadają wyraźne właściwości adhezyjne w warunkach podwodnych. Doskonałe wyniki długoterminowe wykazały jego potencjalne zastosowanie w uzyskaniu stabilizacji pierwotnej przy implantacji natychmiastowej. Opisany przypadek kliniczny przedstawia pierwsze zastosowanie MORBA u pacjenta podczas odbudowy nierokującego pierwszego trzonowca żuchwy. MORBA został wykorzystany po wprowadzeniu implantu 5,8 mm w celu uzyskania odpowiedniej stabilizacji pierwotnej. Trzy miesiące po zabiegu zarówno ocena kliniczna, jak i zdjęcie CBCT wykazały zachowaną stabilizację implantu. Rok po implantacji na powierzchni policzkowej implantu w badaniu radiologicznym była widoczna kość z utrzymującą się stabilizacją długoczasową. Opis przypadku obejmuje 3-letni okres obserwacji, przy czym zastosowanie MORBA w początkowo niestabilnej sytuacji wykazał doskonałe wyniki przy obserwacji długoterminowej. MORBA zapewnił natychmiastową stabilizację implantu przy jednoczesnych właściwościach resorbowalnych, prowadząc do zadowalających rezultatów klinicznych po 3 latach.

149 Powikłania, wyzwania i rozwiązania w przypadku pacjentów z grupy ryzyka w gabinecie stomatologicznym
Giulia Zimmer, Sebastian Müller, Matthias Tröltzsch, Markus Tröltzsch
W codziennej praktyce stomatologicznej spotykamy pacjentów cierpiących na różne choroby i mających różne uwarunkowania oraz wymagania. Szczególne wyzwanie stanowią pacjenci z grup ryzyka, których stan zdrowia wymaga zachowania szczególnej ostrożności i wdrożenia innych strategii postępowania. W artykule opisano różne grupy ryzyka i wskazano rozwiązania pozwalające na jak najlepsze leczenie takich pacjentów.