SPIS TREŚCI

69 Wewnątrzkoronowa i wewnątrzkanałowa diagnostyka endodontyczna
Michael Arnold, Christian Friedrichs, Gabriel Tulus, Stefan Verch, Holger Dennhardt (†), 
Frank Sanner
Diagnostyka wewnątrzkoronowa i wewnątrzkanałowa to elementy leczenia endodontycznego. Diagnostyka wewnątrzkoronowa kończy się przed rozpoczęciem leczenia endodontycznego, natomiast diagnostyka wewnątrzkanałowa kontynuowana jest podczas opracowania kanału. Pozwala obiektywnie ocenić i udokumentować zjawiska, zwłaszcza gdy jest przeprowadzana przy użyciu optycznych urządzeń powiększających z współosiowym źródłem światła. Tego typu diagnostyka służy przede wszystkim potwierdzeniu wcześniejszego rozpoznania, wczesnemu określeniu ewentualnych powikłań w leczeniu endodontycznym oraz zębów niemożliwych do zachowania, dlatego jest zalecana zarówno przed rozpoczęciem, jak i w trakcie leczenia. 

83 Diagnostyka DVT i mikrochirurgia endodontyczna: opis przypadku
Michael Hülsmann, Sven-Olav Pabel

Zabiegi mikrochirurgiczne w obszarze wierzchołka różnią się zasadniczo od tradycyjnej resekcji wierzchołka korzenia z zastosowaniem mikroskopu zabiegowego oraz narzędzi mikrochirurgicznych i biologicznych wypełniaczy opracowanych specjalnie z myślą o tych zabiegach. Dzięki temu można w sposób minimalnie inwazyjny leczyć złożone struktury anatomiczne, co pozytywnie wpływa na prognozę długoterminową i zmniejsza ryzyko powikłań. Rozwój cyfrowej tomografii objętościowej i jej wprowadzenie do diagnostyki endodontycznej polepsza zarówno etap diagnostyczny, jak i planowanie zabiegu chirurgicznego. W artykule opisano trzonowiec górny, który z uwagi na nieudane pierwotne leczenie endodontyczne wymagał podjęcia leczenia powtórnego i dodatkowo mikro-chirurgicznej resekcji wierzchołka korzenia. 

93 Celowa replantacja
Peter Kiefner

Celowa replantacja polega na ostrożnym usunięciu zęba, dokładnej zewnątrzustnej ocenie powierzchni korzenia, resekcji wierzchołka, wstecznym wypełnieniu kanału i ponownym umieszczeniu w zębodole. Pozwala to w prosty i szybki sposób zlikwidować niepowodzenie pierwotnego leczenia endodontycznego lub leczenia powtórnego. Metodę tę należy stosować wówczas, gdy po leczeniu endodontycznym nie można kontrolować zmian okołowierzchołkowych, a wskazana pierwotnie rewizja leczenia techniką tradycyjną nie jest możliwa ze względów technicznych (prawidłowe korony protetyczne, obecność wkładów koronowo-korzeniowych itp.) lub kiedy wsteczne postępowanie endodontyczno-chirurgiczne niesie ze sobą zbyt duże ryzyko uszkodzenia ważnych struktur anatomicznych (bliskość nerwów, niebezpieczeństwo perforacji zatoki szczękowej itp.).

101 Leczenie endodontyczne dwukorzeniowego dolnego kła z trzema kanałami korzeniowymi
Thorsten Blauhut

W opisie przypadku zaprezentowano diagnostykę i leczenie dolnego kła o nietypowej anatomii. Na podstawie zdjęć DVT oraz przy użyciu mikroskopu zabiegowego rozpoznano i opracowano dwa korzenie z trzema kanałami.

107 Leczenie zachowawcze metodą tradycyjną inwazyjnej resorpcji przyszyjkowej: opis przypadku
Johanna Katharina Dommisch

Punktem wyjścia inwazyjnej resorpcji przyszyjkowej jest odsłonięta zębina w przyszyjkowym obszarze zęba. Jest ona rozpoznawana przypadkowo, ponieważ do chorób miazgi dochodzi w późnej fazie wspomnianej resorpcji. W artykule opisano niechirurgiczne zachowawcze leczenie inwazyjnej resorpcji przyszyjkowej dolnego trzonowca klasy 3–4 wg Heithersaya.

115 Leczenie chirurgiczne późnego powikłania po urazie zęba
Interdyscyplinarny opis przypadku
Franziska Haupt

Torbiele korzeniowe trudniej reagują na leczenie niż zapalenie tkanek okołowierzchołkowych. Jeżeli tradycyjne leczenie endodontyczne nie przyniesie oczekiwanego rezultatu, należy wdrożyć resekcję wierzchołka korzenia. W artykule opisano endodontyczno-chirurgiczne leczenie torbieli jako późnego powikłania po urazie zęba.

121 Zastosowanie kortykosteroidów w leczeniu bólu o podłożu endodontycznym
David Sonntag, Moritz Ronicke

Kortyzol naturalnie powstaje w korze nadnerczy i jest najważniejszym glikokortykosteroidem pochodzenia endogennego. Pochodne tego hormonu są z powodzeniem stosowane w różnych wskazaniach. Redukcja bólu z wykorzystaniem glikokortykosteroidów polega w równym stopniu na zahamowaniu stanu zapalnego oraz na działaniu immunosupresyjnym. Ze względu na działanie immunosupresyjne należy w przypadku stosowania glikokortykosteroidów wykluczyć lub wyeliminować infekcję jako przyczynę bólu. Kortykosteroidy zyskały złą sławę ze względu na nieuzasadnione stosowanie. W przypadku prawidłowego wskazania korzyści przewyższają jednak znacznie potencjalne ryzyko. I tak, zarówno w przypadku systemowej, jak i miejscowej aplikacji można uzyskać szybkie zmniejszenie bólu o podłożu endodontycznym. W leczeniu bólu o podłożu stomatologicznym jego stosowanie ograniczone jest do krótkiego okresu czasu i dlatego nie należy go podawać dłużej niż przez 2 do 3 dni. W przypadku stosowania w kanale korzeniowym oraz podawania w połączeniu z miejscowo działającym antybiotykiem można uzyskać dobre wyniki w zakresie zmniejszenia dolegliwości bólowych, bez systemowych skutków ubocznych.