SPIS TREŚCI

196 Cyfrowa rehabilitacja adhezyjna u pacjenta z uogólnioną utratą tkanek twardych – opis przypadku 
Germán Santiago Albertini, Diego Bechelli, Aníbal Capusotto

Cel: W artykule opisano na przykładzie młodego pacjenta cyfrową rehabilitację silnie startego uzębienia ze szczególnym uwzględnieniem estetyki i okluzji. Materiał i metoda: U 40-letniego pacjenta z zaawansowaną uogólnioną utratą tkanek twardych przeprowadzono całościową rehabilitację adhezyjną z wykorzystaniem metod cyfrowych. Leczenie obejmowało cyfrowy skan twarzy, wirtualne planowanie nowej estetyki i zwarcia, implantację nawigowaną komputerowo, wykonanie adhezyjnych tymczasowych uzupełnień kompozytowych oraz uzupełnień ceramicznych. Metoda ta łączy w sobie istotne aspekty estetyczne i okluzyjne, łuki zębowe zostają podzielone na cztery sektory, które odbudowuje się zgodnie z sekwencją etapów roboczych mających określone cele. Najpierw odbudowano brakujące tkanki twarde wykonując adhezyjne uzupełnienia tymczasowe z żywicy kompozytowej. Etap ten pozwolił na przetestowanie oraz potwierdzenie zaplanowanej estetyki i funkcji. Po 4 miesiącach wykonano uzupełnienia z dwukrzemianu litu. Osadzono je także po kolei w poszczególnych sektorach, aby zminimalizować ewentualne błędy podczas przenoszenia sprawdzonego kształtu anatomicznego na uzupełnienia docelowe. Na koniec pacjenta zaopatrzono w szynę nagryzową i objęto 6-miesięczną opieką następową. Wyniki: Podczas planowania cyfrowego udało się uzyskać odpowiednią integrację estetyczną i czynnościową, co potwierdziło także użytkowanie uzupełnień tymczasowych z żywicy kompozytowej. Docelowe uzupełnienia ceramiczne spełniały oczekiwania estetyczne pacjenta i pozwoliły na odtworzenie prawidłowej czynnościowo anatomii. Wnioski: Zaproponowana technika uwzględniająca aspekty estetyczne i okluzyjne okazała się skuteczną metodą całkowitej rehabilitacji silnie startego uzębienia.

212 Obturacyjny bezdech senny i diagnostyka stomatologiczna
Od badania diagnostycznego do kontroli skutków ubocznych przy użyciu szyny protruzyjnej
Horst Kares

Obturacyjny bezdech senny jest tylko jednym z zaburzeń snu, które mogą mieć negatywne skutki dla zdrowia jamy ustnej. Identyfikacja objawów, na przykład wzmożone starcie zębów, pozwala na wczesne rozpoznanie tych zaburzeń oddychania, które następnie musi zostać przeanalizowane przez lekarza specjalistę z zakresu medycyny snu. Szczególną rolę odgrywają tutaj lekarze dentyści, którzy stosują w takich przypadkach szyny protruzyjne. Dokładna diagnostyka stomatologiczna pozwala ocenić ryzyko dla systemu stomatognatycznego i rozważyć wszelkie „za” i „przeciw” w zastosowaniu tego typu szyn. Im bardziej efektywna jest szyna protruzyjna, tym wyższe jest prawdopodobieństwo skutków ubocznych. W artykule opisano kontrolowanie dolegliwości bólowych oraz zmian w zakresie zębów i warunków okluzyjnych podczas leczenia z wykorzystaniem szyn protruzyjnych na podstawie aktualnej wytycznej S1 z 2021 roku opracowanej przez zespół naukowych towarzystw medycznych.

218 Szyna protruzyjna – rejestracja zwarcia, etap titracyjny i terapeutyczny
Opis przypadku
Janine Sambale, Heike Korbmacher-Steiner

Na przykładzie konkretnego pacjenta przedstawiono leczenie obturacyjnego bezdechu sennego z zastosowaniem szyny protruzyjnej. Podczas pierwszej wizyty należy koniecznie przeprowadzić dokładny wywiad, badania diagnostyczne oraz sporządzić indywidualny profil ryzyka i wyjaśnić pacjentowi ewentualne skutki uboczne. Sukces leczenia zależy w głównej mierze od ustalenia jak najbardziej korzystnej pozycji wyjściowej dolnej szyny protruzyjnej na podstawie trójwymiarowej rejestracji zwarcia oraz wyboru szyny o odpowiedniej budowie bazując na sytuacji klinicznej.

226 Adhezyjne elementy retencyjne z monolitycznego tlenku cyrkonu – minimalnie inwazyjne i estetyczne uzupełnienia protetyczne
Merlind Becker, Mohamed Sad Chaar, Matthias Kern

Celem artykułu jest przedstawienie minimalnie inwazyjnej i estetycznej opcji zaopatrzenia częściowych braków zębowych z wykorzystaniem monolitycznych elementów retencyjnych z tlenku cyrkonu. Elementy projektuje się cyfrowo, a następnie frezuje w technologii CAD/CAM z monolitycznego tlenku cyrkonu 3Y-TZP i poddaje synteryzacji. Mają one kształt zasuwy ze zintegrowanym elementem prowadzenia. Zęby filarowe wymagają minimalnie inwazyjnej preparacji ograniczonej wyłącznie do szkliwa, z zaokrąglonym pionowym rowkiem. Uzupełnienia protetyczne osadza się przy absolutnym osuszeniu pola zabiegowego, po starannym przygotowaniu wszystkich powierzchni, przy użyciu klucza pozycjonującego i kleju kompozytowego zawierającego monomer fosforanowy. Przedstawione uzupełnienie protetyczne spełnia bez zarzutu swoją funkcję kliniczną od ponad 30 miesięcy. Pacjent jest bardzo zadowolony z uzyskanych rezultatów minimalnie inwazyjnej koncepcji leczenia. Pełnoceramiczne elementy retencyjne o zoptymalizowanym kształcie pozwalają na estetyczne i minimalnie inwazyjne zaopatrzenie częściowych braków zębowych. Pozytywna ocena kliniczna mogłaby sprawić, że monolityczne adhezyjne elementy retencyjne staną się minimalnie inwazyjną opcją leczenia pacjentów z częściowymi brakami zębowymi.

234 Poddziąsłowo = zawsze nieoptymalnie? Wykorzystywanie formówek podczas odbudowy głębokich ubytków na powierzchniach stycznych
Anne-Katrin Lührs

Czy głębokie ubytki poddziąsłowe można odbudowywać metodami adhezyjnymi? Najważniejszym kryterium decyzyjnym jest tutaj nie tyle sama głębokość ubytku, co odpowiednia kontrola kontaminacji pola zabiegowego. W przypadku głębokich ubytków poddziąsłowych można ją często zachować poprzez umieszczenie metalowych formówek, które docina się dopasowując do danej sytuacji klinicznej. Formówki można stosować z innymi elementami pomocniczymi, takimi jak kliny i różne trzymadełka oraz pierścienie separacyjne wchodzące w skład systemów formówek częściowych. Zastosowanie okrągłej formówki z umieszczonym dodatkowo pierścieniem separacyjnym pozwala odbudować odpowiedni punkt styczny. Taśma teflonowa wraz z klinami międzyzębowymi to idealny środek pomocniczy, pozwalający umieścić lub dodatkowo uszczelnić formówkę w obszarze wcięć na powierzchni korzenia.

240 Deep Margin Elevation (DME)
Opis przypadku
Rijkje A. Bresser, Lucas Z. Naves, Stephan A. M. van der Made, Marco S. Cune, Marco M. M. Gresnigt

Położone głęboko poddziąsłowo krawędzie ubytku budzą ożywione dyskusje w stomatologii adhezyjnej i protetyce. Hydrofobowe właściwości kompozytów stosowanych do wykonywania rekonstrukcji metodą bezpośrednią utrudniają zaopatrzenie głęboko poddziąsłowych ubytków, ponieważ osuszenie pola zabiegowego jest zwykle bardzo problematyczne. Skuteczne podniesienie głębokiej krawędzi ubytku (Deep Margin Elevation, DME) zależy od właściwego wskazania, a kliniczna skuteczność wykonanych w ten sposób wypełnień uwarunkowana jest dokładnym przeprowadzeniem techniki DME. Odpowiednio szczelna adaptacja DME do tkanek twardych może zmniejszyć ilość bakterii oraz ryzyko próchnicy wtórnej i przyczynić się do zachowania zdrowego przyzębia. W zaprezentowanych opisach przypadków przedstawiono poszczególne etapy techniki DME w połączeniu z uzupełnieniem częściowym z ceramiki szklanej oraz opisano praktyczne zalecenia dotyczące zaopatrzenia głęboko poddziąsłowych ubytków. Wskazanie i wybór odpowiedniego materiału omówiono na podstawie dostępnych danych z dowodów naukowych.